Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Το όνειρο του Ξενοφώντα.

Ο Ξενοφών ήταν μαθητής του Σωκράτους και περισσότερο γνωστός για τα έργα του σχετικά με την ιστορία της εποχής του, τα έργα του Σωκράτους, και τη ζωή του στην Ελλάδα. Ήταν γιός του Γρύλλου και της Διοδώρας.

Προτομή του Ξενοφώντα

Η Οικογένειά του ανήκε στο δήμο των Ερχιέων, λίαν εύπορη αφού ανήκε στη τάξη των ιππέων. Οι περί του έτους γέννησής του πληροφορίες είναι ασαφείς τοποθετούμενες μεταξύ του 440 και του 425 π.Χ. Όμως στη "Ανάβαση" παρουσιάζεται να έχει υπερβεί το 30ο έτος, γεγονός που δικαιολογεί την εκδοχή να έχει γεννηθεί το 431 π.Χ.Το 401 π.Χ. ο Ξενοφών καλείται από τον φίλο του Πράξενο (τον Βοιώτιο) που διέτριβε στις Σάρδεις αν θέλει να μετάσχει στην εκστρατεία του Πέρση βασιλόπαιδος Κύρου εναντίον του αδελφού αυτού Βασιλέως Αρταξέρξη Β'. Ο ενθουσιασμός του Ξενοφώντα στην ανταπόκριση της πρόσκλησης φάνηκε από το γεγονός ότι σε προτροπή του Σωκράτη να πάρει χρησμό από το Μαντείο των Δελφών καταφέρνει να αποσπάσει θετική απάντηση με πλάγια όμως ερώτηση που ήταν "Σε ποιόν Θεό θα πρέπει να κάνει θυσία ώστε να πετύχει το ταξείδι του και να επιστρέψει σώος; (αντί της ορθής ερώτησης να πάει ή όχι). Και βέβαια η σοφία του Μαντείου δια του Απόλλωνα που αντιλήφθηκε το σκοπό, του απάντησε όλους εκείνους τους θεούς επ΄ αγαθώ και μη (ακριβώς αυτό που μέχρι σήμερα λέμε "για καλό και για κακό").Έτσι ο Ξενοφών βρέθηκε στην Ασία παρά το πλευρό του Κύρου τον οποίο και άρχισε να θαυμάζει, από τον θαυμασμό που έτρεφε πρώτα εκείνος για τους Έλληνες. Συγκεκριμένα έλεγε ο Κύρος ότι "θέλει τους Έλληνες συμμάχους του όχι γιατί δεν είχε στρατό αλλά γιατί τους θεωρούσε ανώτερους από όλους τους άλλους λαούς" (Κύρ. Αναβ. Ι 7,3). Ακόμη ευδαιμονούσε τους Έλληνες για την μόνιμη κυριαρχούσα ελευθερία τους, που εκείνος θα προτιμούσε αντί πάντων, και που θεωρούσε ως προϊόν αυτής της ελευθερίας την πολεμική και ηθική των Ελλήνων υπεροχή. Αυτός ήταν και ο λόγος που ουδέποτε οι Πέρσες έκαναν πόλεμο είτε μεταξύ τους είτε ακόμη και με τους Έλληνες χωρίς τη παρουσία επίσης Ελλήνων (Κυρ. Παιδ VIII 8,26). Δεν είναι γνωστό με τι βαθμό η αξίωμα ο Ξενοφών συμμετείχε στο Περσικό στρατό και στην αυλή του Κύρου, το σίγουρο είναι ότι ήταν συνδαιτυμόνας του και εκ των στενότερων συνομιλητών του.Μετά τη δολοπλοκία του Τισσαφέρνη που οδήγησε στη σύλληψη και θανάτωση των στρατηγών και λοχαγών τους (βλ. και ΞΕΝ ΚΑναβ 2.6.1–2.6.15), οι Έλληνες περιήλθαν σε απελπιστική κατάσταση. Τότε ξεχώρισε ως μοναδική ηγετική φιγούρα ο ίδιος ο Ξενοφώντας. Εκλεγείς υπό των "μυρίων" (=10.000) Ελλήνων μισθοφόρων, στρατηγός (5ος κατά σειρά), οδήγησε αυτούς επιτυχώς αντιμετωπίζοντας πολλούς κινδύνους από τα υψώματα της Αρμενίας προς την Τραπεζούντα στις ακτές του Εύξεινου Πόντου και μετά έπλευσαν προς τα δυτικά πίσω στην Ελλάδα.Στη Θράκη, βοήθησαν το Σεύθη Β' να γίνει βασιλιάς. Η καταγραφή της εκστρατείας και του ταξιδιού της επιστροφής από τον Ξενοφώντα επιγράφηκε Κύρου Ανάβασις.

Αιτία όμως της απόφασής του να επιδιώξει την αρχηγία των μυρίων,ήταν ένα όνειρο!Ας αφήσουμε τον ίδιο όμως να μας περιγράψει το συμβάν.

"...Επειδή όμως η κατάσταση ήταν δύσκολη, στενοχωριόταν κι αυτός μαζί με τους άλλους και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μα μόλις τον πήρε λιγάκι ο ύπνος, είδε ένα όνειρο. Του φάνηκε πως ακούστηκε μια βροντή κι έπεσε κεραυνός στο πατρικό του σπίτι, κι απ' αυτόν φωτίστηκε ολόκληρο. Τρομαγμένος ξύπνησε μονομιάς, και το όνειρο από τη μια το έβρισκε καλό, γιατί βρισκόταν μέσα σε κόπους και κινδύνους και του φάνηκε πως είδε μεγάλο φως σταλμένο από το Δία. Από την άλλη όμως ένιωθε και φόβο, γιατί νόμισε, βέβαια, πως το όνειρο το είχε στείλει ο Δίας ο βασιλιάς, μα του φάνηκε πως η φωτιά άναβε ολόγυρα. Και σκέφτηκε μήπως δεν μπορούσε να βγει από τη χώρα του βασιλιά, αλλά τον εμπόδιζαν οι δυσκολίες απ' όλα τα μέρη. Ποια είναι η σημασία ενός τέτοιου ονείρου, μπορεί κανείς να κρίνει από κείνα που έγιναν αφού το είδε. Έγιναν δηλαδή τούτα δω: Τη στιγμή που ξύπνησε, πρώτα πρώτα του ήρθαν αυτές οι σκέψεις: «Γιατί είμαι πλαγιασμένος; Η νύχτα προχωρεί· και μόλις ξημερώσει, είναι φυσικό να έρθουν οι εχθροί. Αν πέσουμε στα χέρια του βασιλιά, τι θα εμποδίσει να σκοτωθούμε ύστερ' από κακοποιήσεις, αφού πρώτα δούμε τις πιο τρομερές συμφορές και πάθουμε τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς; Κανένας δεν ετοιμάζεται ούτε φροντίζει πώς θα υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας, αλλά είμαστε πλαγιασμένοι σα να έχουμε το δικαίωμα να περνάμε ήσυχα. Και εγώ το στρατηγό ποιας πόλης καρτερώ να τα κάμει αυτά; Και σε ποια ηλικία περιμένω πρώτα να φτάσω; Γιατί βέβαια δεν πρόκειται να μεγαλώσω άλλο, αν παραδώσω σήμερα τον εαυτό μου στους εχθρούς».

Ύστερα σηκώνεται και καλεί πρώτα τους λοχαγούς του Πρόξενου. Όταν μαζεύτηκαν, τους είπε: «Εγώ, λοχαγοί, ούτε να κοιμηθώ μπορώ, όπως νομίζω συμβαίνει και με σας, ούτε να είμαι πια πλαγιασμένος, βλέποντας σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε. Γιατί είναι φανερό πως οι εχθροί δε μας κήρυξαν τον πόλεμο πρωτύτερα, παρά όταν ενόμισαν ότι προετοιμάστηκαν καλά. Ενώ για μας δε φροντίζει κανένας πως θα πολεμήσουμε όσο γίνεται καλύτερα. Και όμως, αν υποχωρήσουμε και πέσουμε στα χέρια του βασιλιά, τι νομίζομε πως θα πάθουμε; Αφού αυτός έκοψε το κεφάλι και το χέρι του αδερφού του απ' την ίδια μάνα, όταν ήταν πια νεκρός, κι ύστερα τον κάρφωσε. Εμείς, λοιπόν, που δεν έχομε κανένα προστάτη, που βαδίσαμε ενάντιά του για να τον κάμουμε δούλο από βασιλιά και να τον σκοτώσουμε, αν μπορέσουμε, τι νομίζομε πως θα πάθουμε; Δε θα χρησιμοποιήσει τάχα κάθε μέσο, ώστε, κακοποιώντας μας σκληρότατα, να κάμει να φοβηθούν όλοι οι άνθρωποι, για να μη βαδίσει ποτέ κανένας ενάντιά του; Πρέπει λοιπόν να κάνουμε τα πάντα για να μην πέσουμε στα χέρια του. Εγώ, όσο ίσχυαν οι συνθήκες, ποτέ δεν έπαψα να ελεεινολογώ τους εαυτούς μας και να καλοτυχίζω το βασιλιά και τους δικούς του, βλέποντας πόσο μεγάλη και πόσο εύφορη χώρα έχουν, πόσο άφθονα τα τρόφιμα, πόσους δούλους, πόσα ζώα, πόσο χρυσάφι και πόσο ρουχισμό. Καμιά φορά πάλι έφερνα στο μυαλό μου την κατάσταση των στρατιωτών μας, και σκεφτόμουν πως απ' αυτά τα αγαθά τίποτε δεν ανήκε σε μας, εκτός αν το αγοράζαμε. Χρήματα όμως για να ψωνίσουμε ήξερα πως λίγοι έχουν ακόμα και πως μας εμπόδιζαν οι όρκοι να βρίσκουμε τρόφιμα με άλλον τρόπο, εκτός από το να τ' αγοράζουμε. Αυτά αναλογιζόμουν πότε πότε και φοβόμουν περισσότερο την ειρήνη που είχαμε κάμει με τις συνθήκες, παρά τώρα τον πόλεμο. Αφού όμως εκείνοι παραβίασαν τις συμφωνίες, μου φαίνεται πως τέλειωσαν και το δικό τους θρασύ φέρσιμο και τα δικά μας εμπόδια. Γιατί αυτά τα αγαθά βρίσκονται πια στη μέση σαν βραβεία, για κείνους από τους δυο αντίπαλους που θα φανούν γενναιότεροι. Τον αγώνα τον ορίζουν οι θεοί, που, φυσικά, θα είναι με το μέρος μας. Γιατί οι Πέρσες ορκίστηκαν ψέματα σ' αυτούς. Ενώ εμείς, παρ' όλο που βλέπαμε πολλά αγαθά, σταθερά μέναμε μακριά απ' αυτά, εξαιτίας των όρκων που κάναμε στους θεούς. Έτσι μου φαίνεται πως μπορούμε να βαδίσουμε στον αγώνα με πολύ μεγαλύτερο θάρρος απ' αυτούς. Ακόμα έχομε σώματα που μπορούν ν' αντέξουν περισσότερο από τα δικά τους στο κρύο, στη ζέστη και στους κόπους· κι οι ψυχές μας, με τη βοήθεια των θεών, είναι γενναιότερες από τις δικές τους. Αυτοί είναι άνθρωποι που πληγώνονται και σκοτώνονται ευκολότερα από μας, φτάνει να μας δώσουν οι θεοί τη νίκη, όπως και πρωτύτερα. Μα ίσως και άλλοι σκέφτονται τα ίδια πράγματα. Για όνομα των θεών, να μην περιμένουμε να έρθουν άλλοι να μας παρακινούν σε ένδοξες πράξεις, παρά ν' αρχίσουμε μεις να προτρέπουμε και τους άλλους στα πολεμικά κατορθώματα. Να φανείτε σεις πιο γενναίοι από τους λοχαγούς, και από τους στρατηγούς πιο ικανοί γι' αυτό το αξίωμα. Όσο για μένα, αν εσείς θέλετε ν' αναλάβετε αυτή την εξόρμηση, είμαι αποφασισμένος να σας ακολουθήσω· αν όμως ορίζετε εμένα για αρχηγό, καθόλου δε θα προφασιστώ την ηλικία, αλλά αντίθετα νομίζω πως οι δυνάμεις μου είναι ακμαίες, για ν' αποκρούσω από τον εαυτό μου τα κακά»."

Πηγές:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8E%CE%BD
http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?m=1&t=429

ΜΟΥΣΕΙΑ ΜΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΤΖΕΣ


Πρέπει να πούμε κάτι αληθινό. Πολύ λίγοι από εμάς, τούς Έλληνες γνωρίζουν καλά την Ελληνική Μυθολογία . Μας την διδάσκουν επιπόλαια και επιδερμικά στα σχολεία, αν και θα πρέπει να τονίσουμε ότι η Μυθολογία μας δεν ξεφεύγει και πολύ από την επιστημονική εξήγηση της Κοσμογονίας. Οι θεωρίες του Εντιγκτον, του Λεμαίτρ, του Ρώσελ, του Μίλν, του Μέντζ, του Χέρτζμπουργκ, του Λαπλάς, και άλλων επιστημόνων συγγενεύουνε αρκετά με την Κοσμογονία του Ησίοδου. Δεν έχει σημασία αν η θρησκεία των προγόνων μας πέθανε ή αν την δολοφόνησαν. Σημασία έχει ότι αυτή η γη που τρέφει σήμερα τους Έλληνες και ευλογούνε τον σημερινό Θεό, έχει γαλουχηθεί και μεγαλώσει η ίδια με τούς κάμπους, τα βουνά τα δάση, τον ουρανό και την θάλασσα της, με την μαρμάρινη θρησκεία των πατέρων μας, και το άρθρο αυτό αποσκοπεί να την κάνη ευχάριστη και όχι "σχολαστική".
Οι Μούσες:" Αυτές δεν είναι τρίο. Είναι μπαλέτο πια. Εννέα κορίτσαροι και πολύ ξεγυρισμένοι. Ο Ησίοδος λέει ότι μαμά τους ήτανε η Μνημοσύνη. Την πέτυχε ο Δίας στην Πιερία και της έκανε πρόταση.-Μνημοσυνούλα, τι λέτε; Μμμμ;-Ε;Εννιά βραδυές συνέχεια κοιμήθηκε ο δίας μαζί της, ξεκατινιάστηκε. Έφυγε λοιπόν να πάει στο χαμάμι να συνέλθει η Μνημοσύνη, ύστερα από ένα χρόνο άρχισε να γεννάει κομπολόι σαν βατραχίνα... Τράβαγε και τα μαλλιά της. - Αμ το παράκανε κιόλας.Τίς βάφτισε κιόλας. Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Πολύμνια, Τερψιχόρη, Ερατώ, Ουρανία και Καλλιόπη, που ήτανε και η πιό ζωηρή από τα εννιάδυμα. (Δεν πιστεύω να μου ξέφυγε καμιά από το προσκλητήριο).Γιατί τις λένε κόρες της Μνημοσύνης; Γιατί η Μνημοσύνη είναι το ανθρώπινο μνημονικό, που δημιουργεί τις καλές τέχνες. ( Ο Παυσανίας αναφέρει τρεις Μούσες, τη Μελέτη, τη Μνήμη, και την Άοιδή, αλλα αυτά είναι μεταγενέστερες εξελίξεις. Στους Δελφούς αυτές τις τρείς τίς λεγανε Νήτη, Μέση, Ύπάτη απο τις τρείς χορδές της κιθάρας. Οι θεότητες αυτές είναι γεννημένες καθαρά από το ίδιο το Ελληνικό πνεύμα. Ήτανε εκείνες που γοητεύανε την ψυχή του Διός και αντιπροσωπεύανε το "καλόν" των αρχαίων. Καμιά φορά ευνοούσανε τους θνητούς και τους κάνανε καλλιτέχνες. Ο Πίνδαρος, λέει, κοιμότανε στην ύπαιθρο και στείλανε μέλισσες και φτιάξανε στο στόμα του μία κερύθρα αόρατη και ο Πίνδαρος έγινε μελίρρυτος...Να πούμε την ειδικότητα κάθε μιας.Η Κλειώ (Κλέος) προ•ί•σταται στην επική ποίηση και την εξύμνηση των Ηρώων. Με τον καιρό γίνεται η ιστορία.Η Ευτέρπη, παρέα με τον Διόνυσο, αποκτά τον διπλό αυλό, το σουραύλι, και είναι η μουσική των πνευστών. ( Τέρπω ΕΥ).Η Θάλεια ζούσε και αυτή στα ρουμάνια και όχι πολύ αθώα με τους Διονυσιακούς. Αγροτική από το θάλλω, ΄έφτιαξε πρώτα τα βουκολικά τραγούδια και ποιήματα, ύστερα κεφάτη όπως ήτανε, γέννησε την κωμωδία και είναι η θεά της.Τ´ αδελφάκι της η Μελπομένη τσάκωσε την τραγωδία. Μελπόμενος ήταν ο Διόνυσος, η παρέα της, έμελπε κι´ αυτή και πήρε το όνομα και καλά πέρασε.Η Τερψιχόρη (τέρπω και χορός) ήτανε χορευταρού απάνω στις δραματικές χορωδίες. Ύστερα, όπως γίνεται με τις χορεύτριες που γερνάνε αγρίως και με όλα τους τα γεράματα δεν το βάζουνε κάτω, κατάληξε μούσα της λυρικής ποιήσεως και μη χειρότερα.Η Ερατώ είχε άλλη δουλειά. Πλάκωνε την κιθάρα και τραγούδαγε τον Υμέναιο για να γίνει αργότερα θεά της ερωτικής ποιήσεως γενικώς. Το όνομα της είναι από το ερώ= αγαπάω.Η Πολύμνια είχε αρπάξει την παντομίμα, την μιμική να πούμε, και βολευότανε.Η Ουρανία, είχε όπως λέει και το όνομα της δουλειά στην αστρονομία. Γι´ αυτό και την δείχνουμε όλο με ένα διαβήτη στο χέρι.Η Καλλιόπη (καλόν και έπος) , αρχηγίνα του μπαλέτου, είναι θεά της επικής ποιήσεως και αργότερα του λόγου γενικά. Αυτή είναι που βάζει όλο τον κόσμο να κάνει τον συγγραφέα και δεν μας άφηνε να κάνουμε καμιά δουλειά με φλέξ φόρμ, να τα κονομήσουμε και εμείς να μην ταλαιπωρείστε και του λόγου σας.Αυτά για τις Μούσες ... οι Έλληνες τις λατρεύανε, γιατί οι Έλληνες λατρέψανε τον λόγο και δεν σταματάνε. Σήμερα κάτι παρόμοιες που ανακατεύονται στα τέτοια , και μάλιστα παρασκηνιακώς, δεν τις λένε Μούσες. Τις λένε μουσίτσες...Μεγάλο πράγμα η Μούσα. Μέσα στην φαντασία του κοσμάκης τις άκουγε, λέει να φλυαρούν κοντά στις πηγές, και στα ποτάμια και στα δάση, γιατί φαίνεται η ποίηση ξεκίνησε από εκεί. Εκεί πάνω στα Πιέρια, στην πατρίδα τους γεννηθήκανε...".
Πηγή:Απόσπασμα από ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ –ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ (για πρώτη φορά το1964)
Μπράβο λοιπόν στην Πιερία που έβγαλε τέτοια κορίτσια και εδώ που τα λέμε όλες οι χώρες του κόσμου το χώρο στον οποίο μνημονεύουν την Ιστορία τους τον ονομάζουνε ΜΟΥΣΕίο. Όποια γλώσσα κι´ αν μιλάνε.


Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Οι πανδημίες που ερήμωσαν τον κόσμο


Η πρώτη πανδημία που καταγράφηκε στον κόσμο εκδηλώθηκε το 430π.Χ., κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Οι κάτοικοι της αρχαίας Αθήνας χτυπήθηκαν από μία θανάσιμη ασθένεια, άγνωστη μέχρι και σήμερα, παρόλο που κάποιοι μιλούν για τύφο ή πανώλη.
Ο ιστορικός Θουκυδίδης περιγράφει με μελανά χρώματα τα συμπτώματα της ασθένειας: "Οι άνθρωποι υπέφεραν από πονοκεφάλους, ερυθρότητα και φλεγμονές στα μάτια και εσωτερικά, στο λαιμό και στη γλώσσα, κάτι που τους προκαλούσε δύσοσμη αναπνοή. Αλλά αυτά ήταν τα πρώτα συμπτώματα. Τα επόμενα ήταν ο βήχας και το φτέρνισμα και στη συνέχεια η διάρροια, ο εμετός και οι βίαιοι σπασμοί. Επειτα, εμφανιζόταν μια ωχρότητα στο δέρμα το οποίο καλυπτόταν από φουσκάλες. Οι περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν την έβδομη ή την όγδοη μέρα. Αλλά και όσοι επιζούσαν περισσότερο προσβάλλονταν στα έντερα και ο συνδυασμός του έντονου έλκους με την επιδεινούμενη διάρροια αποδεικνύονταν μοιραίος". Αλλά και οι άνθρωποι που κατάφερναν να επιζήσουν από την ασθένεια είχαν απώλεια μνήμης σε βαθμό που, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης, "δεν αναγνώριζαν ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τους φίλους τους". Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι η ασθένεια ξεκίνησε από την Αιθιοπία και διαδόθηκε στον ελληνικό κόσμο μέσω της Αιγύπτου και της Λιβύης. Κατά τη διάρκεια των επομένων 4 χρόνων η ασθένεια σκότωσε σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού της Αθήνας.
Κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα μ.Χ. η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν στις δόξες της, κυρίως εξαιτίας του στρατού της. Αλλά αυτός ο στρατός ήταν και εκείνος που σχεδόν επέφερε την πτώση του ρωμαϊκού πολιτισμού. Το 165 μ.Χ. τα ρωμαϊκά στρατεύματα, επιστρέφοντας από τις εκστρατείες στα ανατολικά της Αυτοκρατορίας, μετέφεραν μια ασθένεια που σκότωσε κατ’ εκτίμηση 5 εκατομμύρια ανθρώπους.
Γνωστή ως πανούκλα του Αντωνίνου (από τον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο Αντωνίνο, ο οποίος έπεσε θύμα της) σκότωσε το ένα τέταρτο των ανθρώπων που προσέβαλε. Το 166 μ.Χ. ο έλληνας παθολόγος και φιλόσοφος Γαληνός ταξίδεψε από τη Ρώμη στο σπίτι του, στη σημερινή Τουρκία, όπου και κατέγραψε μερικά από τα συμπτώματα της ασθένειας: Ο πυρετός, η διάρροια, η φλεγμονή στον φάρυγγα και οι φουσκάλες στο δέρμα που εμφανίζονταν μετά από 9 μέρες ήταν συμπτώματα που έκαναν κάποιους μελετητές να θεωρήσουν ότι επρόκειτο για ευλογιά. Ένα δεύτερο ξέσπασμα της ασθένειας καταγράφηκε μεταξύ 251 και 266 μ.Χ., κατά το αποκορύφωμα του οποίου περίπου 5.000 άνθρωποι πέθαιναν στη Ρώμη κάθε μέρα.
Τον 6ο αιώνα, επί ηγεμονίας του βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού του 1ου, η πανούκλα χτύπησε την Κωνσταντιβνούπολη. Η ασθένεια ξεκίνησε από την Αιθιοπία ή την Αίγυπτο και εξαπλώθηκε βόρεια μέσω των πλοίων που μετέφεραν τεράστιες ποσότητες σιταριού στους μεγάλους δημόσιους σιτοβολώνες της πόλης. Τη νόσο μετέφεραν ψύλλοι που επιζούσαν στο τρίχωμα γεννημένων στα πλοία αρουραίων και στην πραγματικότητα ήταν η πρώτη μεγάλη πανδημία βουβωνικής πανούκλας.
Από το 541 μέχρι το 542 μ.Χ. σκότωσε το 40% του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, ενώ ο βυζαντινός ιστορικός Προκόπιος υποστηρίζει ότι στο αποκορύφωμά της η νόσος σκότωνε 10.000 ανθρώπους στην Κωνσταντινούπολη κάθε μέρα. Εξάλλου, η νόσος εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο σκοτώνοντας το ένα τέταρτο των πληθυσμών της. Ένα δεύτερο σημαντικό ξέσπασμα της νόσου, που έφτασε μέχρι τη Γαλλία, εκδηλώθηκε το 588 μ.Χ. και άφησε πίσω του περίπου 25 εκατομμύρια νεκρούς.
Στα μέσα του 14ου αιώνα η πανούκλα που χτύπησε την Κωνσταντινούπολη επέστρεψε, αλλά αυτή τη φορά με άλλη επωνυμία. Αυτή τη φορά έμεινε γνωστή ως μαύρος θάνατος, εξαιτίας του μαυρίσματος του δέρματος που εμφάνιζαν οι νοσούντες το οποίο δημιουργούσε αιμορραγία κάτω από το δέρμα. Η ασθένεια έφτασε από την Ασία από ανθρώπους που νόμιζαν ότι είχαν αποθεραπευτεί. Από το 1347 μέχρι το 1350 ο μαύρος θάνατος σκότωσε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Ευρώπης, κατ’ εκτίμηση 25 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η εμφάνιση της βουβωνικής πανούκλας επαναλήφθηκε αρκετές φορές στην Ευρώπη μέχρι το 1700. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, μέχρι τότε άφησε πίσω της 137 εκατομμύρια νεκρούς στην Ευρώπη. Οι αστικές περιοχές ήταν αυτές που επλήγησαν περισσότερο από τον μαύρο θάνατο, αφού η νόσος αποδεκάτιζε συχνά το 50% των κατοίκων τους.
Η επόμενη πανδημία ήταν επίσης δριμύτερη στις πόλεις, αφού οι κακές συνθήκες υγιεινής παρείχαν ιδανικές συνθήκες για την μετάδοσή της. Η χολέρα είχε περιγραφεί τον 16ο αιώνα από τον παθολόγο Γκαρσία ντε Ορτα, αλλά το 1816 ήταν η χρονιά που η νόσος εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Ηδη ενδημική στην Ινδία, η νόσος εξαπλώθηκε κατά μήκος των εμπορικών δρόμων στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη πριν μετακομίσει στη Δυτική Ευρώπη, ακόμη και στην Αμερική.
Ο πλανήτης χτυπήθηκε τουλάχιστον από 7 πανδημίες χολέρας, 6 από τις οποίες εκδηλώθηκαν το 19ο αιώνα. Η πιο πρόσφατη εμφανίστηκε το 1961, αρχικά στην Ινδονησία.
Οι πανδημίες της γρίπης μάστιγα του 20ου αιώνα
Αν και η χολέρα αποτέλεσε τη μάστιγα του 19ου αιώνα, στον 20ο αιώνα οι πανδημίες έφεραν το όνομα της γρίπης. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα υπήρξαν τρεις πανδημίες γρίπης.
Η πρώτη και χειρότερη ήταν η ισπανική γρίπη που ξεκίνησε το 1918 σε τρεις απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές: Στο Μπρεστ στη Γαλλία, στη Βοστόνη στις ΗΠΑ και στο Φρητάουν στη Σιέρα Λεόνε. Η ασθένεια είχε ένα απίστευτα υψηλό ποσοστό θνησιμότητας και κατά παράδοξο τρόπο τα θύματά της ήταν κυρίως νέοι, ηλικίας 20 έως 40 ετών, παρά οι γηραιότεροι και πιο αδύναμοι.
Η ισπανική γρίπη μεταδόθηκε σε ολόκληρη την υδρόγειο με απίστευτη ταχύτητα και σκότωσε 25 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα σε 6 μήνες, ενώ το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού ήταν μολυσμένο. Η ασθένεια εξαφανίστηκε σχεδόν όσο γρήγορα εμφανίστηκε, αλλά συνολικά άφησε πίσω της περίπου 40 εκατομμύρια νεκρούς, περισσότερους απ’ όσους άφησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η γρίπη των χοίρων, η ισπανική γίπη και το σύστημα
Υπάρχει ένα φρικιαστικό προηγούμενο, που δείχνει ποιες είναι οι καταστροφικές προτεραιότητες του συστήματος και των κρατών που το υπηρετούν. Η πιο θανατηφόρα "πανδημία" των νεότερων χρόνων ήταν η "ισπανική γρίππη" του 1918-1919. Υπολογίζεται ότι μέσα σε λίγους μήνες από την άνοιξη του 1918 μέχρι τις αρχές του 1919, κόστισε τη ζωή 20 εκατομμυρίων ανθρώπων (άλλοι υπολογισμοί μιλάνε για 40 εκατομμύρια).
Σύμφωνα με τις περισσότερες έρευνες ξεκίνησε
σε αγροτικές περιοχές του Κάνσας στις αρχές του 1918, όταν αρρώστησαν κυρίως νέοι άνθρωποι από ένα ιό που μάλλον προερχόταν από τα γουρούνια. Ομως, τότε οι ΗΠΑ είχαν μπει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και η κυβέρνηση επιστράτευε εκατοντάδες χιλιάδες νέους για να τους στείλει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού να πολεμήσουν στα χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου. Τα κέντρα εκπαίδευσης ήταν το ιδεώδες έδαφος για να απλωθεί η επιδημία. Αλλά η κυβέρνηση και οι στρατηγοί δεν έδιναν σημασία. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να συνεχιστεί η αποστολή φαντάρων στο μέτωπο. Τα πλοία έγιναν "πλωτά φέρετρα".
Φτάνοντας στη Γαλλία, οι στρατιώτες στοιβάζονταν στις φρικιαστικές συνθήκες των χαρακωμάτων. Εκατομμύρια άνθρωποι και από τις δυο πλευρές του μετώπου, ζούσαν σαν ποντίκια στα καταφύγια, μέσα στα λασπόνερα, με τα πτώματα να αποσυντίθενται στη νεκρή ζώνη. Οταν εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα, οι στρατηγοί έβαλαν τις υγειονομικές υπηρεσίες να συμπεράνουν ότι πρόκειται απλώς για ένα "πυρετό τριών ημερών".
Φτώχεια
Τον Αύγουστο του 1918 η θανατηφόρα γρίππη είχε "παγκοσμιοποιηθεί". Εμπορικά πλοία και στρατιωτικές μονάδες τη μετέφεραν από το Φρίταουν της Αφρικής μέχρι την Ινδία και από τα χαρακώματα του μετώπου στις μεγαλουπόλεις της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας, των ΗΠΑ. Η γρίππη ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρα, ένα 2,5% με 3% όσων νοσούσαν πέθαναν σε λίγες μέρες. Πολλοί άλλοι αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα για την υπόλοιπη ζωή τους. Οσο μεγαλύτερη ήταν η φτώχεια τόσο περισσότεροι ήταν οι θάνατοι. Στην Ινδία το ποσοστό θνησιμότητας ήταν διπλάσιο από άλλες χώρες, έφτασε το 5%. Οι νεκροί υπολογίζονται από 12 μέχρι 17 εκατομμύρια!
Οι μηχανισμοί που θα μπορούσαν να περιορίσουν το κακό ήταν ανύπαρκτοι. Ηταν τα χρόνια του πρώτου μεγάλου κύματος της παγκοσμιοποίησης, το οποίο σήμερα θεωρούν ως το ιδανικό τους οι κήρυκες της "ελεύθερης αγοράς". Για τον καπιταλισμό των αρχών του 20ου αιώνα ήταν άγνωστες έννοιες όπως δημόσιο εθνικό σύστημα υγείας, δημόσια προγράμματα για τη στέγαση και την υποδομή, ακόμα και επιδόματα ανεργίας ή κοινωνικής πρόνοιας.
Καμιά κυβέρνηση δεν ήθελε να διακινδυνέψει χαλάρωση της "πολεμικής προσπάθειας". Για παράδειγμα, ακόμα και η ονομασία με την οποία έμεινε γνωστή η πανδημία, "ισπανική γρίππη" έχει να κάνει με αυτό. Η Ισπανία ήταν ουδέτερη και έτσι οι εφημερίδες της μπορούσαν να αναφερθούν εκτενώς στο θανατικό που απλώνονταν στο κόσμο, ο τύπος των εμπολέμων δε μπορούσε, γιατί υπήρχε λογοκρισία. Το Σεπτέμβρη του 1918 η αμερικάνικη κυβέρνηση είχε ξεκινήσει μια καμπάνια για να χρηματοδοτήσει τη πολεμική κινητοποίηση. Οι αρχές της Φιλαδέλφειας είχαν προγραμματίσει μια μεγάλη φιέστα για να προωθήσουν την αγορά "πολεμικών ομολόγων". Κάποιοι γιατροί προειδοποίησαν ότι υπάρχει κίνδυνος για εξάπλωση της επιδημίας. Ομως οι αρχές απέρριψαν τις "κινδυνολογίες". Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν τη παρέλαση και τις άλλες παράτες. Και μέσα σε τρεις μέρες, 500.000 κάτοικοι της πόλης είχαν νοσήσει. Οι νεκροί ήταν τόσο πολλοί που δε χωρούσαν στους θαλάμους των νοσοκομείων, ούτε στο νεκροτομείο ακόμα και τα γραφεία κηδειών δε μπορούσαν να "ανταπεξέλθουν". Τα πτώματα έμεναν στα σπίτια.
Η πανδημία καταλάγιασε όσο ξαφνικά εμφανίστηκε, στις αρχές του 1919. Τώρα, στις αυγές του 21ου αιώνα η επιστήμη έχει κάνει άλματα στην έρευνα και την αντιμετώπιση τέτοιων επιδημιών. Ομως, ο καπιταλισμός καταστρέφει αυτές τις δυνατότητες, υποτάσσοντας τα πάντα στο κυνήγι του κέρδους, σκορπίζοντας τη φτώχεια και το πόλεμο με διάφορες μορφές....
***Το προκλητικό κερδοσκοπικό παιχνίδι των φαρμακοβιομηχανιών έχει γίνει πια πρωτοσέλιδη είδηση. Οι ΗΠΑ και η Γαλλία ένωσαν τις δυνάμεις τους στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, στις αρχές του 2005, για να απαγορέψουν στη Ταϊλάνδη και τη Νότια Αφρική να παράγουν φτηνά αντίγραφα του εμβολίου Tamiflu, προστατεύοντας έτσι την "αποκλειστικότητα" και τα κέρδη της Roche. Σημειωτέων ότι και σήμερα στην Ευρώπη υπάρχει έλλειψη του εμβολίου Tamiflu... Το εν λόγω φάρμακο αποτελεί μέχρι σήμερα το μοναδικό "όπλο" ενάντια στη γρίπη.
Πηγές:
Άρθρο του Τάσου Σαραντή, (ΗΜΕΡΗΣΙΑ ), http://www.sek-ist.gr/EA/Papers/691/7.htm
Διαβάστε και εδώ: Πανδημία απειλεί τον πλανήτη Γη και εδώ BBC ή το σχετικό links http://www.skai.gr/master_story.php?id=119024 και
Τι ξέρουν οι επιστήμονες για τη γρίπη των χοίρων;

Tα μέτρα για το Ελευθέριος Βενιζέλος
Αναλυτικά τα μέτρα που έχουν ληφθεί στο διεθνή αερολιμένα χωρίζονται σε 4 άξονες:
- θερμικές κάμερες, οι οποίες μπορούν να εντοπίσουν αμέσως αν ένας επιβάτης έχει πυρετό. Έχουν τοποθετηθεί 4 τέτοιες κάμερες, στο χώρο όπου οι επιβάτες περνούν για να μεταβούν στον τομέα παραλαβής των αποσκευών και έτσι υποχρεωτικά ανιχνεύονται.
- διανομή φυλλαδίων ενημέρωσης από αστυνομικούς και τελωνειακούς, ενώ έξω από το χώρο του αεροδρομίου, τόσο στις αναχωρήσεις όσο και στις αφίξεις, μοιράζονται ενημερωτικές αφίσες του υπουργείου Υγείας, γραμμένες στα ελληνικά και τα αγγλικά.
- ενίσχυση του αερο-υγειονομείου που βρίσκεται στο χώρο των αφίξεων και το οποίο λειτουργεί επί 24ώρου βάσεως με εξειδικευμένους γιατρούς. Εκεί θα μεταφερθούν πιθανά ύποπτα κρούσματα, τα οποία αφού εξεταστούν θα αποφασιστεί αν θα προωθηθούν στο "Σισμανόγλειο" νοσοκομείο, που είναι εξειδικευμένο για τέτοιες παθήσεις.
- εγκαίνια για το «χώρο προσωρινής παραμονής επιβατών», ο οποίος επίσης λειτουργεί στο χώρο των αφίξεων και μπορεί να υποδεχτεί ομαδικά ύποπτα κρούσματα.
Βίντεο θερμικής κάμερας

Οι "αρχαίοι" Έλληνες της Γαλλίας!

---
http://pyrisporos.blogspot.com/2009/04/blog-post_29.html

ΟΙ ΤΗΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΛΩΤΤΑΝ ΜΑΝΘΑΝΟΝΤΕΣ... ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ, ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ


Γάλλοι φοιτητές, αγανακτισμένοι με την προβληματική «ακοή» του υπουργού Παιδείας σε σχέση με τα αιτήματά τους, του απέστειλαν επιστολή γραμμένη στην αρχαία Ελληνική! Αριστερά, το πρωτότυπο γράμμα και, δεξιά, η απόδοσή του στη νέα Ελληνική... για όσους θα δυσκολευτούν να το καταλάβουν!

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ


Ο τν τν λλήνων γλτταν μανθάνοντες τ φιστάντι π τ τν πολιτν παιδεί χαίρειν.
Τήνδε σοι
πιστέλλομεν τν πιστολν να τελευτν θέλς κοσαι ν λέγομεν. Τρίτον γρ δη μνα τοτον σπουδάκαμεν πως σε πείθωμεν ς κακς χει τ περ τς πενταετος διδασκαλίας προβεβουλευμένα σοι.
γανακτομεν δ’ τι μες μν λέγομεν, σ δ’ οκ κούεις. Περ δ τοσούτου ποιε τος πολλος τν διδασκάλων κα τν μαθητν προτρέποντάς σε πρς σωφροσύνην; Κα γρ παντες μολογοσιν τι καινός τις νόμος χρήσιμός στι κα ναγκαος, σ δ’ δίκως τν καιρν τοτον λαβες να τος πιστεύοντάς σοι προδς κα τς τν νέων λπίδας διαφθείρς. Κα μν ες τοσοτον βρεως κεις π φιλοτιμίας στε δοκεν το ρθο λόγου καταφρονεν κα τς δικαιοσύνης. Τ δ τοιοτον θράσος ασχρόν στι κα οδν λλ ργς μν μποιε.
Δι
παιτομέν σε τ βεβουλευμένα φέντα κα πσιν ο πολν δη χρόνον καλοσί σε ες λόγους λθόντα μετ τούτων καινν νόμον κθεναι, δι’ ο πσι τος πολίταις τ μέλλοντα σφαλέστερα σται κα δικαιότερα.
ρρωσο.

(La traduction est ci-dessous, car je suis inquiet pour Xavier Darcos
auquel ces impertinents n’ont envoyé... que la version grecque de leur
discours)

Les étudiants hellénistes au ministre de l’Éducation Nationale:
Monsieur le Ministre,
Nous vous adressons cette lettre pour que vous consentiez enfin à
écouter notre message. En effet, voilà maintenant deux mois que nous
nous efforçons de vous convaincre que vos projets de réforme sur le
master sont mauvais. Or nous sommes indignés de voir que vous restez
sourd à nos discours. Comptez-vous donc pour si peu la majorité des
professeurs et des élèves qui vous incitent à la sagesse ? Certes,
tout le monde s’accorde à dire qu’une nouvelle loi est utile et
nécessaire ; mais vous avez injustement profité de cette occasion pour
trahir ceux qui vous ont donné leur confiance et pour détruire les
espoirs de la jeunesse. De fait, par ambition, vous en êtes arrivé à
un tel point d’orgueil que vous semblez mépriser la droite raison et
la justice ; or une telle audace est indigne et ne peut que susciter
notre colère. Voilà pourquoi nous vous demandons de supprimer votre
projet, de dialoguer avec tous ceux qui vous appellent depuis
longtemps et de publier avec eux une nouvelle loi, grâce à laquelle
l’avenir de tous les citoyens sera plus sûr et plus juste.
Sincères salutations


Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Η Ελληνική Δημοκρατία και η Θεοκρατία


Καθημερινά προβάλλονται οι έντονοι προβληματισμοί πολιτικών αναλυτών, θεολόγων και κοινωνιολόγων, οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι αντικοινωνικά φαινόμενα, όπως η αύξηση της εγκληματικότητας και όχι μόνο, δεν είναι παρά απόρροια της έλλειψης πολιτικού φρονηματισμού, η απομάκρυνση από τον Θεό.
Θεοκρατία
Η «θρησκευτική ελίτ», εμφανίστηκε ισχυροποιώντας τα θρησκευτικά τάγματα, ιδρύοντας σχολεία, αλλά και ιδρύματα και οικονομικές επιχειρήσεις, που εδραίωσαν και στήριξαν το πολιτικό σύστημα. Αποτέλεσμα, πλέον, αυτής της δραστηριότητας ήταν να αρχίσουν να εμφανίζονται τα πολιτικά κόμματα, -εκτός βέβαια από τις ΑΦΑΝΕΙΣ δραστηριότητες τους-τα οποία στηρίζονταν σε θεοκρατικά ιδεώδη.
Με τον όρο Θεοκρατία αναφερόμαστε σε ένα σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης, στο οποίο η εξουσία ασκείται από θρησκευτικούς λειτουργούς, ως ερμηνευτές της θέλησης του Θεού. Κατά τη θεωρία του πολιτεύματος αυτού, η οργάνωση και λειτουργία τού κράτους απορρέει άμεσα από τον Θεό και καθορίζεται από τον θείο νόμο ο οποίος προσδιορίζει και το περιεχόμενο της πολιτειακής νομοθεσίας. Καταργείται έτσι κάθε διάκριση ή αυτοτέλεια της πολιτικής από την ιερατική εξουσία, η οποία εκπροσωπεί το Θεό, και είναι υπεύθυνη μονάχα απέναντι του και όχι απέναντι των ανθρώπων. Σε περίπτωση διάκρισης και αυτοτέλειας της πολιτικής από την ιερατική εξουσία δεν υπάρχει η έννοια της θεοκρατίας, έστω και σε περιπτώσεις περιστασιακής εκτροπής. Η Θεοκρατία εγκαθιδρύθηκε στον λαό του Ισραήλ, και ο όρος καθιερώθηκε σκοπίμως από τον Ιώσηπο (ανάγλυφο επάνω δεξιά). Σε σχέση με το ιουδαϊκό έθνος, έγραψε: «Η κυβέρνηση μας μπορεί να ονομαστεί Θεοκρατία, καθώς αποδίδει την εξουσία και τη δύναμη στον Θεό».
Μορφή θεοκρατίας με μεγάλη εξάπλωση υπήρξε ο "καισαροπαπισμός", που συγκέντρωνε τη θρησκευτική και πολιτική εξουσία σ` ένα μονάρχη, "καταγόμενο" κατευθείαν από το Θεό. Η μορφή αυτή συναντάται στην παπική ηγεμονία, στην Κινεζική Αυτοκρατορία, στην τσαρική Ρωσική Αυτοκρατορία, στην Ιαπωνική Αυτοκρατορία, αλλά και στην σύγχρονη Ελλάδα (άγιος φως Ιερουσαλήμ, Ελληνικό Σύνταγμα, μη διαχωρισμός Κράτους/ Εκκλησίας)
Η δημοκρατία καταλύεται κάθε φορά που σε μία χώρα δρουν δυο παράλληλες εξουσίες, η θρησκευτική με την πολιτική αρχή. Η θεοκρατία είναι εχθρός της δημοκρατίας και αποτελεί την σοβαρότερη απειλή της διεθνώς. Στην θεοκρατία δικαιώνεται η ισχύς της θρησκείας χωρίς όμως να βιώνεται η αλήθεια του Θεού. Στην δημοκρατία ισχύει το δίκαιο του ανθρώπου και πραγματώνεται η αλήθεια της ελευθερίας του (ανθρώπινα δικαιώματα). Η διαφορά θεοκρατίας - δημοκρατίας είναι αγεφύρωτη, γι' αυτό παραμένουν ασύμβατες μεταξύ τους. Το κοσμοϊστορικό δίλημμα κάθε θρησκείας ιδίως σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας είναι ανάμεσα στην δημοκρατία και στην θεοκρατία, δηλαδή "ελευθερία ή ανελευθερία" του ανθρώπου.
Ελληνική Δημοκρατία
Βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος της αρχαίας Ελλάδας ήταν η ισονομία, η αξιοκρατία, η ελευθερία λόγου. Και πάνω από όλα σε εκείνο το δημοκρατικό πολίτευμα έμπαινε το κοινό καλό. Γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα είναι εκείνο που βάζει πάνω από το ατομικό το κοινό καλό και συγχρόνως δίνει τη δυνατότητα στο άτομο να αναπτυχθεί και να ευημερήσει. Όλοι οι πολίτες ήταν ίσοι απέναντι στους νόμους. Όλοι είχαν τα ίδια δικαιώματα, αλλά και όλοι είχαν την ύψιστη υποχρέωση να τιμούν και να σέβονται τους νόμους. Ο Νόμος είναι η διασφάλιση του κοινού συμφέροντος. Οι νόμοι είναι δίκαιοι και για αυτό οι πολίτες τηρούν αυτούς τους νόμους, όχι από το φόβο της ποινής, αλλά από σεβασμό και απέναντι σε αυτούς που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία και απέναντι στους νόμους, τόσο τους γραπτούς όσο και τους άγραφους, και κυρίως, όπως λέει ο Θουκυδίδης(Επιτάφιος), απέναντι σε εκείνους τους νόμους που έχουν θεσπιστεί για την προστασία των αδικημένων. Πρώτος υπηρέτης των νόμων οφείλει να είναι ο κυβερνήτης της πόλης.
Τελικά, οι Έλληνες
χαρίσαμε στην ανθρωπότητα αριστουργήματα του έντεχνου λόγου.
Πρώτοι συλλάβαμε τις έννοιες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
.
Προσφέραμε την γλώσσα μας, με την οποία διεδόθη ο χριστιανισμός, και τώρα διαπρέπει η Θεοκρατία…διότι ξεχάσαμε να δώσουμε πρωτάγματα, προτεραιότητες στην Ελληνική φιλοσοφία.
Πηγές: Θεοκρατία ή δημοκρατία; Συγγραφέας: Μπέγζος, Μάριος Π.,
http://el.orthodoxwiki.org/Θεοκρατία, http://www.livepedia.gr/index.php/Θεοκρατία

Έψιλον και οι επτά σοφοί που ήταν πέντε(;)

Οι επτά σοφοί
Έτσι ονομάστηκαν στην αρχαία Ελλάδα τον 7ο αι. π.Χ. επιφανείς άνδρες που θαυμάστηκαν για την πολιτική ή κοινωνική τους δράση ή και για την προσφορά τους στον πνευματικό τομέα. Αυτοί ήταν:
Πιττακός ο Λέσβιος
Σόλωνας ο Αθηναίος
Κλεόβουλος ο Ρόδιος
Περίανδρος ο Κορίνθιος
Χείλων ο Σπαρτιάτης
Θαλής ο Μιλήσιος και Βίας από την Πριήνη.
Οι πέντε πρώτοι από τους Επτά Σοφούς ήταν σπουδαίοι νομοθέτες και κυβερνήτες της πατρίδας τους. ΟΘαλής έπεισε τις ιωνικές πόλεις να ενωθούν και ήταν και σπουδαίος φυσικός φιλόσοφος. Στους Επτά Σοφούς αποδίδονται πολλά αποφθέγματα εκφρασμένα λακωνικά (με λίγα λόγια).
Τα γνωμικά αυτά που εκφράζουν με σύντομο τρόπο χρήσιμες αλήθειες μοιάζουν με τους χρησμούς. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι επτά σοφοί εμπνέονταν από τον Απόλλωνα που τους προστάτευε και του αφιέρωσαν τό Ε .
Περί του «Ε» στους Δελφούς
Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στήν κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στούς Δελφούς, κατάντικρυ σέ όποιον πλησίαζε τήν κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από τό ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ στήν κάτω αριστερή γωνία καί τό ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στήν κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σάν ''Δελφικά παραγγέλματα'', τό δε Ε τό ''προεδρεύον'' αυτών.
Τό παλαιότερο από αυτά (τά Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σάν ''Ε τών Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τόν Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στό Ναό τό δεύτερο, τό οποίο ήταν χάλκινο. Σέ αντικατάσταση καί αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε τό τρίτο καί τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία γιά τό Ε τών Δελφών προέρχεται από τόν Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, ήταν κοινωνός καί γνώστης των Μυστηρίων. Τό ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι τό αποκλειστικό αντικείμενο μιάς ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως καί τά γραφόμενα, τήν μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας τής ολκής του, απέδιδε σ' αυτό.
Λοιπόν, τί σήμαινε το γράμμα Ε;
Βεβαίως όλοι συμφωνούν, ότι δεν είχε τεθεί εκεί τυχαίως ή δια κλήρου, αλλά με κάποια σημασία, την οποίαν προσπαθούν οι διαλεγόμενοι να ανεύρουν, ερμηνεύοντες κατά διαφόρους τρόπους το γράμμα Ε.
Πρώτος o φιλόσοφος Αμμώνιος διατυπώνει το πρόβλημα, και τότε, ο αδελφός του Πλουτάρχου Λαμπρίας, εκθέτει την εκδοχή του:
Κατά μια εκδοχή το Ε, πέμπτο γράμμα του ελληνικού αλφαβή του, σημαίνει τους 5 αρχαίους "Έλληνας σοφούς, πού ήσαν 0 Χίλων, Ο Θαλής, 0 Σόλων, ό Βίας, καί ό Πιττακός. Και ναι μεν μερικοί προσέθεταν ως 6ον τον Κλεόβουλον καί ως 7ον τον Περίανδρον, όμως αυτοί πού εγχάραξαν το Ε, ήθελαν ακριβώς να δηλώσουν ότι αυτούς τους δύο δεν τους αναγνωρίζουν, αλλά θεωρούν ότι μόνον πέντε είναι οι σοφοί!
Σοφοί και «ωφελήματα»
Πρωταρχικό μέλημα των Επτά Σοφών ήταν να διδάξουν πού έγκειται η αληθινή ευδαιμονία του ανθρώπου ως πολίτη και ως ατόμου, τονίζοντας πάντα πως ο άνθρωπος είναι πρώτα άτομο και μετά πολίτης. Οι Επτά Σοφοί προέρχονταν από διαφορετικές επιστήμες (ιατρική, αστρονομία, αρχιτεκτονική, νομικές επιστήμες κ.λ.π.) και αναζητούσαν τις αληθινές απαντήσεις σε θέματα κοινωνικά, θρησκευτικά, πολιτικά, επιστημονικά και ηθικά. Μέσα από τις «πνευματικές» αναζητήσεις και τα Συμπόσια των Επτά Σοφών, «χτίστηκε» μία γέφυρα που κατάφερε να συνενώσει τις διαφορετικές φυλές και πόλεις του Ελλαδικού χώρου. Έτσι, δημιουργήθηκε μία ευρύτερη και ιδανική πατρίδα, κοινή για τους απανταχού Έλληνες.
Είναι τόσος ο θαυμασμός των αρχαίων Ελλήνων για τους σοφούς αυτούς άνδρες, ώστε ο Πίνδαρος, ο μέγιστος λυρικός ποιητής της Αρχαιότητας (522 π.Χ.) δεν τους θεωρεί ως γέννημα ανθρώπων, αλλά τους δέχεται ως γιους του Ήλιου, που με την ίδια με αυτόν ακτινοβολία, φώτισαν την ανθρωπότητα και την καθοδήγησαν στην οδό του καθήκοντος και της αρετής.
Και είναι πράγματι τόσο μεγάλη η επίδραση που είχε στους μεταγενέστερους η θείας έμπνευσης βραχύλογη διδασκαλία τους, ώστε ν’ αποτελέσει σταθμό για την περαιτέρω πνευματική εξέλιξη και διάπλαση του χαρακτήρα των ανθρώπων, να θεωρείται δε ακόμη και σήμερα, έπειτα από 28 σχεδόν Αιώνες ως η πρώτη πνευματική πηγή, από την οποία ξεπήδησε η αληθινή έννοια του δικαίου, της ισότητας και της ηθικής.
Τα υπέροχα γνωμικά τους, τα οποία ο Παυσανίας ονομάζει «ωφελήματα» για τον ανθρώπινο βίο, οι Αρχαίοι ανέγραψαν στο τέμενος του Απόλλωνα στους Δελφούς, για να παραμείνουν εκεί για πάντα, ως μόνιμα και αιώνια σύμβολα του Κώδικα της ηθικής δεοντολογίας «… Εν δε τω προνάω τω εν Δελφοίς, γεγραμμένα εστίν ωφελήματα ανθρώποις ες βίον. Γράφη δε υπό ανδρών ούς γενέσθαι σοφούς λέγουσιν Έλληνες».
Πηγές:
in.gr el.wikipedia.org phys.uoa.gr/~nektar forthnet.gr/presocratic telemath.gr ysee.gr gym-n-figal.ilei.sch.gr aparadektoi.gr live-pedia.gr istoria.exnet.gr 2search.gr tovima.gr .mousa.gr users.myqnet.gr mymolivos.com geocities.com/athens_5th_century grecia.cl http://eineken.pblogs.gr/2008/11/371686.html,mytF,http://clubs.pathfinder.gr/LEXARITHMOI/366353

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Όμηρος και ράπερς

Εικόνα: Η αποθέωση του Ομήρου
O Όμηρος πρωταγωνιστεί ακούραστα επί 2.700 χρόνια στη λογοτεχνία, τις τέχνες, στον πολιτισμό αλλά και στη μαζική κουλτούρα της Ευρώπης.Γνωρίζουμε αν υπήρξε πράγματι ένας άνθρωπος με το όνομα Όμηρος;Γεγονός είναι ότι υπάρχουν 28.000 στίχοι της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας». Τρεις αρχαίες πόλεις, η Ίος, η Σμύρνη, η Άμαστρις, έκοψαν νόμισμα με τη μορφή του. Το αίνιγμα της ταυτότητας δεν εμπόδισε τον Όμηρο να ανακηρυχθεί πατέρας της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και να εμπνεύσει αναρίθμητα έργα τέχνης καθώς και χιλιάδες σελίδες μεταφράσεων, φιλολογικών και ιστορικών αναλύσεων και αυτοτελών έργων από τη γεωμετρική εποχή ώς τις πομπηιανές βίλες κι από τον Ρέμπραντ και τον Λούκας Κράναχ ώς την «Οδύσσεια του Διαστήματος» του Σ. Κιούμπρικ και τον «Οδυσσέα» του Τζ. Τζόις ή τον «Όμηρο» του Μίμο Παλαντίνο, καθώς και εκατοντάδες άλλα έργα και βιβλία. Μπορεί η βίβλος να έχει πουλήσει περισσότερα βιβλία, το αρχαιότερο όμως κείμενο είναι τα Ομηρικά Έπη. Και, όποιος τα έβαλε με τον Όμηρο "έφαγε τα μούτρα του"...
Ραψωδοί και Ράπερς
Είναι γνωστό ότι τα Ομηρικά Έπη τα απάγγελναν Ραψωδοί, στηριγμένοι σε ένα μπαστούνι.Η προφορική ποίησης των Eλλήνων ραψωδών των τότε... ράπερς (:από το ραπ του ράπ-τω )και των ραπ-σ-ωδών, που την έχουμε σήμερα και γραπτώς, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία πολιτισμού της ανθρωπότητας
Η ραπ (rap) Ονομάστηκε έτσι εκ του αγγλικού ρήματος rap [ράπ-τω =χτυπώ(με την έννοια του κεντήματος)]. Πρόκειται για είδος που δίνει έμφαση στους στίχους (ρίμες) και στο περιεχόμενο αυτών και η μουσική συνήθως είναι συνοδευτική και δευτερεύουσας μέριμνας. Οι στίχοι, , δεν τραγουδιούνται, αλλά απαγγέλλονται Οι στίχοι, οι οποίοι έχουν μεγάλη έκταση και ποσότητα, εκφράζουν κατά κανόνα καθημερινά βιώματα και εμπειρίες, ενώ σε τραγούδια ορισμένων καλλιτεχνών αποκτούν πολιτική προέκταση, ενώ δεν απουσιάζει επίσης η λυρικότητα και η ποιητική πνοή .Οι ραψωδοί δεν έκαναν αυτό ακριβώς;
Η ραπ (rap) ΔΕΝ είναι κυρίως αφροαμερικανικό μουσικό είδος που ξεκίνησε να γνωρίζει άνθιση στα τέλη της δεκαετίας του 1970.ΔΕΝ έχει τις ρίζες της στην αφρικανική μουσική την οποίαν έφεραν με τη βίαιη εκδούλευση και μετέπειτα μετακίνηση τους οι μαύροι στην Αμερική, αλλά κατάγεται από την αρχαία Ελλάδα. Κατά αυτή την έννοια οι Έλληνες αναδεικνύονται και σε αυτόν τον νομέα πρωτοπόροι (κάθε αμφισβήτηση είναι επιθυμητή).
Τα Ομηρικά έπη είναι ένα πολύ σοβαρό έργο, που οι ομηρολόγοι (φιλόλογοι, ιστορικοί, αρχαιολόγοι κ.ά.), πρέπει να το εισαγάγουν ως βασικό βοήθημα στην Aνώτατη Eκπαίδευση, αν όχι και ως οδηγό για τη Mέση.Κάποτε πρέπει τα πανεπιστήμια να αντικαταστήσουν επιτέλους τον αδόκιμο για τέτοιες περιπτώσεις στην ιστορία της Ελλάδος όρο «Προϊστορία της Ευρώπης » με τον όρο «Πρωτοϊστορία» της Ευρώπης.

Εσύ και εγώ και οι κρυμμένοι Θεοί

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Η „τρελαμάρα“ του Σόλωνος


Ο Σόλων γεννήθηκε στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο Εξεκεστίδης, ο οποίος καταγόταν από το γένος των Μεντιδών, όπου ανήκε και ο τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας Κόδρος. H μητέρα του ήταν εξαδέλφη της μητέρας του τύραννου Πεισίστρατου και καταγόταν από το γένος των Νηλειδών.
Μολονότι η γενιά του Σόλωνος ήταν αρχοντική, η οικογένειά του δεν ήταν πλούσια. Ετσι ο Σόλων αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον πατέρα του στο επάγγελμα του εμπόρου, που του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε πολλά μέρη και να αποκομίσει γνώσεις και σοφία εκτός από πλούτο. Ωστόσο ο Σόλων δεν ήταν μόνο έμπορος, ήταν και ποιητής. Κατά τον Διογένη τον Λαέρτιο η ποιητική παραγωγή του Σόλωνος ανερχόταν σε 4.000 στίχους, εκ των οποίων έχουν διασωθεί γύρω στους 300.
H ποίηση εκστρατεύει με την „τρελαμάρα“ του Σόλωνος
Με όπλο ακριβώς την ποίησή του ο Σόλων έκανε την πρώτη του «εκστρατεία» εναντίον της πολιτικής ηττοπάθειας των συμπατριωτών του. Μετά τις άκαρπες προσπάθειες να ανακτήσουν τη Σαλαμίνα από τους Μεγαρείς, οι Αθηναίοι αποφάσισαν να ξεχάσουν το πρόβλημα και μάλιστα ψήφισαν νόμο με τον οποίον καταδικαζόταν σε θάνατο όποιος αναφερόταν στη Σαλαμίνα.
Μην αντέχοντας αυτόν τον παραλογισμό ο Σόλων πήγε μια ημέρα στην Αγορά και, υποκρινόμενος τον τρελό, άρχισε να απαγγέλλει ένα ποίημά του στο οποίο είχε δώσει τον τίτλο Σαλαμίς. Με τους στίχους του ο «τρελός» ποιητής υπενθύμιζε στους Αθηναίους ότι η Σαλαμίνα ήταν δική τους και ότι θα έπρεπε να την ξαναπάρουν από τους Μεγαρείς. Με τους τελευταίους στίχους «Ισομεν εις Σαλαμίνα, μαχησόμενοι περί νήσου / ιμερτής χαλεπόν τ' αίσχος απωσόμενοι» («Πάμε στη Σαλαμίνα, να πολεμήσουμε για το ποθητό νησί και τη βαριά ντροπή να διώξουμε») οι Αθηναίοι ξεσηκώθηκαν και αποφάσισαν να ακολουθήσουν το σχέδιο του Σόλωνος. Στο ακρωτήριο της Κωλιάδος (τον σημερινό Αγιο Κοσμά) ο Σόλων συγκέντρωσε μια ομάδα πολεμιστών μεταμφιεσμένων σε γυναίκες που δήθεν έκαναν θυσία στο ιερό της Δήμητρας. Υστερα έστειλε έναν έμπιστό του στη Σαλαμίνα ο οποίος, προσποιούμενος ότι τον είχαν εξορίσει οι Αθηναίοι, πληροφόρησε τους κατακτητές Μεγαρείς ότι οι Αθηναίες είχαν πάει σύσσωμες στο ιερό της Δήμητρας όπου βρίσκονταν απροστάτευτες. Οι Μεγαρείς, λαχταρώντας τη λεία, μπήκαν στα πλοία τους και αποβιβάστηκαν κοντά στο σημείο όπου πίστευαν ότι θα έβρισκαν μόνες τους τις Αθηναίες και έπεσαν στην παγίδα του Σόλωνος και όταν αποβιβάστηκαν από τα πλοία τους χωρίς τα όπλα τους, για να τις πιάσουν, τότε μόνο κατάλαβαν ότι οι γυναίκες ήταν άνδρες μεταμφιεσμένοι, με κρυμμένα μαχαίρια.
Οι Αθηναίοι αποδεκάτισαν τους Μεγαρείς και κατόπιν, μαζί με τον Σόλωνα, απέπλευσαν για τη Σαλαμίνα και την κατέλαβαν.
Με την επιτυχία του στη Σαλαμίνα και με τη φήμη του σοφού, ο Σόλων εκλέχτηκε επώνυμος άρχων της Αθήνας για το έτος 594/3 π.X. με διευρυμένες εξουσίες: «διαλλακτής», για να μπορέσει να διευθετήσει τις ταξικές διενέξεις, και «νομοθέτης», για να ρυθμίσει τη νομοθεσία. Τις εξουσίες αυτές ο Σόλων θα πρέπει να τις διατήρησε και μετά το τέλος της αρχοντείας του, αφού οι νόμοι του τέθηκαν σε ισχύ γύρω στο 592-591 π.X.
Αφού ολοκλήρωσε το έργο του ο Σόλων αυτοεξορίστηκε (!) αππό την Αθήνα εξορκίζοντας τους συμπολίτες του να μην αλλάξουν τους νόμους του για δέκα - άλλες πηγές λένε για εκατό - χρόνια και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, στην Κύπρο και αλλού. H φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο συγκαταλέγοντάς τον ανάμεσα στους επτά σοφούς.

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Ο Ασκληπιός είχε αναστήσει νεκρούς!

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές της ελληνικής μυθολογίας είναι ο Ασκληπιός. Το όνομά του έχει συνδεθεί με την επιστήμη της ιατρικής και θεωρείται μάλιστα ότι ήταν ο πρώτος γιατρός.
Γιος ενός θεού και μιας θνητής, ο Ασκληπιός δε συγκαταλεγόταν στους ισχυρούς θεούς που κατοικούσαν στον Όλυμπο, αλλά θεωρούνταν απλός ήρωας, που είχε θεϊκή καταγωγή. Υπήρξε όμως ιδιαίτερα αγαπητός στους ανθρώπους, που τον τιμούσαν και τον σέβονταν. Ίσως επειδή δεν ήταν απλησίαστος και δεν προκαλούσε φόβο όπως οι υπόλοιποι θεοί. Αντίθετα, η θέση του ήταν πάντα κοντά στους ανθρώπους, για το καλό των οποίων πρόσφερε τις γνώσεις του.
Η φήμη του είχε απλωθεί σ' όλο τον ελλαδικό χώρο, αλλά κι έξω απ' αυτόν. Ο ιατρός θεός φρόντιζε να εξαπλωθεί η ιατρική και να θεραπεύονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι, να χτίζει ειδικά κτίρια όπου εκεί συγκεντρώνονταν οι ασθενείς αναζητώντας θεραπεία. Τη δραστηριότητά του συνέχιζαν στα ιερά του Ασκληπιού οι ιερείς του, οι Ασκληπιάδες.
Ήταν τόσο μεγάλη η λατρεία του Ασκληπιού που αντιμετωπιζόταν ισοδύναμα με τους άλλους θεούς. ’Αλλωστε κι ο Ασκληπιός, όπως κι ο Ηρακλής, στο τέλος αποθεώθηκε, έγινε δηλαδή δεκτός στη θεϊκή κατοικία του Ολύμπου.
Η καταγωγή του, όπως είπαμε, ήταν θεϊκή. Υπήρξε ο καρπός ενός από τους πολλούς έρωτες του Απόλλωνα. Ο ωραίος θεός ερωτεύτηκε μια βασιλοπούλα, την όμορφη Κορωνίδα, κι απέκτησε μ' αυτήν ένα γιο. Προτού όμως γεννηθεί το βρέφος η νέα παραδόθηκε στον έρωτα ενός ξένου, που λεγόταν Ισχύς. Γρήγορα μετάνιωσε για την επιπόλαιη πράξη της, ήταν όμως πλέον αργά. Ο Απόλλωνας, που κατάλαβε την απάτη της, εξοργισμένος ζήτησε από την αγαπημένη του αδερφή, την ’ρτεμη, να τιμωρήσει τη νεαρή Κορωνίδα για την ασέβειά της. Η Ολύμπια θεά τότε σκότωσε με τα βέλη της την ίδια κι άλλες γυναίκες μαζί. Ίσως μάλιστα αυτή να ήταν η αιτία μιας μεγάλης θανατηφόρας επιδημίας που έπεσε στην περιοχή. Γι' αυτό πολλές φωτιές άναβαν για να καίνε τα πτώματα.
Όταν οι ανελέητες φλόγες τύλιξαν το νεκρό σώμα της βασιλοπούλας, ο Απόλλωνας που παρακολουθούσε, δεν άντεξε να βλέπει να πεθαίνει μαζί της και το παιδί του. Αμέσως όρμησε στη φωτιά, έβγαλε από την κοιλιά της μητέρας του (μήπως ο όρος καισαρική τομή θα ήταν σωστότερος εάν τον ονομάζαμε Απολλώνιο τομή;) το ζωντανό ακόμη βρέφος και το πήγε στη Μαγνησία, στον Κένταυρο Χείρωνα.
Ο Κένταυρος γνώριζε πολύ καλά τις ιδιότητες των βοτάνων. Μεγαλώνοντας κοντά του ο Ασκληπιός έμαθε την ιατρική τέχνη. ’Aρχισε να γίνεται μάλιστα τόσο γνωστός για τις θεραπευτικές του ικανότητες, ώστε από κάθε γωνιά της Ελλάδας έρχονταν να τον βρουν άνθρωποι άρρωστοι ή τραυματισμένοι, απογοητευμένοι, πολλές φορές, ότι θα γίνουν μια μέρα καλά. Ο Ασκληπιός τους διέψευδε και θεράπευε κάθε είδος νοσήματος. ’λλοτε τους έδινε την υγειά τους με βότανα, άλλοτε με θαυματουργικές αλοιφές που κατασκεύαζε ο ίδιος κι άλλοτε με μαγικά και προσευχές. ’λλους θεράπευσε από τη μανία, όπως λένε ότι έκανε στις κόρες του Προίτου, όταν η Ήρα τους έστειλε τρέλα. ’λλους τους έκανε και πάλι να περπατήσουν και σ' άλλους έδινε πίσω το φως τους.
Ενδεικτικό της μεγάλης δραστηριότητας που ανέπτυξε είναι ότι βρέθηκαν πάρα πολλά ιερά του διασκορπισμένα στον ελλαδικό χώρο. Βέβαια, πολλά δημιουργήθηκαν από τους ιερείς του. Το πιο ξακουστό είναι το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και ακολουθούν της Αθήνας, της Κως, απ' όπου κατάγεται και ο πατέρας της ιατρικής επιστήμης ο Ιπποκράτης, και της Περγάμου. Όταν οι ασθενείς προσέρχονταν στο ιερό αναζητώντας θεραπεία, δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος, παρά μετά τον εξαγνισμό τους. Έπλεναν το σώμα τους, τελούσαν θυσία προς το θεό και έκαναν αυστηρή νηστεία. Το βράδυ γίνονταν δεκτοί στο ιερό όπου και θα περνούσαν τη νύχτα τους.
Ο Ασκληπιός, ως γιος του Απόλλωνα, είχε και μαντικές ικανότητες ή όπως πιστεύουν πολλοί φανέρωνε στους θνητούς τις αποκαλύψεις του πατέρα του σ' αυτόν, όπως παράδειγμα έκανε κι η Πυθία. Είτε αυτό ήταν αληθινό είτε όχι, ο Ασκληπιός έδινε πάντως τις ιατρικές του συνταγές με τη μορφή χρησμών. Οι ιερείς του υποστήριζαν, στους ασθενείς που διανυκτέρευαν στο ιερό του, πως ο θεός θα τους επισκεφτεί με μορφή ονείρου και θα τους φανέρωνε το φάρμακο που θα τους θεράπευε.
Ο μεγάλος ιατρός θεός όμως, όχι απλά θεράπευε κάθε ασθένεια, αλλά μπορούσε ν' αναστήσει ακόμη και νεκρούς. Έτσι όταν η θεά ’Aρτεμη του ζήτησε ν' αναστήσει τον αγαπημένο της Ιππόλυτο, τον επανέφερε στη ζωή.
Αυτή η θαυματουργική ικανότητά του στάθηκε αιτία του θανάτου του. Λέγεται ότι με την ανάσταση κάποιου νεκρού θύμωσε πολύ ο Δίας και τυφλωμένος από την οργή του χτύπησε τον Ασκληπιό με τον κεραυνό του.
’Αλλοι λένε ότι δεν ήταν η προσωπική οργή που έσπρωξε το βασιλιά των θεών να σκοτώσει τον Ασκληπιό, αλλά η οργή του ’δη. Ο θεός του Κάτω Κόσμου διαμαρτυρήθηκε στον Δία πως ο γιος του Απόλλωνα δεν άφηνε τους ανθρώπους να πεθάνουν, κι όλο και λιγότεροι έρχονταν στο βασίλειό του.
Ο πατέρας του, ο Απόλλωνας, πληγώθηκε βαθιά για το χαμό του γιου του. Τον είχε ήδη σώσει από το θάνατο μια φορά, όταν βρισκόταν στην κοιλιά της μητέρας του. Όμως, αυτή τη φορά ήταν ανήμπορος ν' αντιδράσει. Ήταν τόση η λύπη και η οργή του, που για να εκδικηθεί για το θάνατο του αγαπημένου του γιου, σκότωσε τους Κύκλωπες. Αυτοί είχαν δωρίσει στον Δία τον κεραυνό που κρατούσε πάντα στο χέρι του και που μ' αυτόν έκοψε το νήμα της ζωής του Ασκληπιού.
Πηγή: http://mythologia.8m.com/asklipios.html
Ν.Σάμιος

Ερατοσθένης.Η μέτρηση της περιμέτρου της Γης.






ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ ΣΤΟ ΑΣΣΟΥΑΝ


ΜΕΤΡΗΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ



Ο μεγαλοφυής υπολογισμός του Ερατοσθένη


(Το πηγάδι του Ερατοσθένη στο Ασσουάν)






Ο υπολογισμός της περιμέτρου της Γής από τον Ερατοσθένη.



H πρώτη φορά στην Ιστορία της Μαθηματικής Γεωγραφίας, κατά την οποία έγινε πραγματική μέτρηση για τον υπολογισμό της περιμέτρου της Γης, ήταν από τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο, ο οποίος υπολόγισε με εκπληκτική ακρίβεια την περίμετρο της Γης από... ένα πηγάδι στο Ασσουάν...


Για τη μέτρηση αυτή ο Ερατοσθένης είχε γράψει ιδιαίτερη πραγματεία, όπως πληροφορούμαστε από την «Διόπτρα» του Ήρωνος του Αλεξανδρέως, ο οποίος αναφερόμενος στο μέγεθος της περιμέτρου της Γης σημειώνει: «Ερατοσθένης εν τω επιγραφομένω περί αναμετρήσεως της Γης».

Πληροφορίες προγενέστερων του Ερατοσθένη αστρονόμων έλεγαν, ότι περί την Συήνη (σημερινό Ασσουάν) την 21ην Ιουνίου οι ακτίνες του Ήλιου έπεφταν κάθετα προς το οριζόντιο επίπεδο. Αυτό το συμπέραιναν εξ αιτίας ενός πηγαδιού, το οποίο κάθε 21η Ιουνίου φωτιζόταν ολόκληρο από τις ακτίνες του Ήλιου μέχρι τον πυθμένα του.



Με την βοήθεια του βασιλιά Πτολεμαίου, ο οποίος διέθεσε το αναγκαίο σώμα βηματιστών, ο Ερατοσθένης μέτρησε την απόσταση Συήνης - Αλεξάνδρειας, την οποίαν βρήκε 5.000 στάδια (S, βλ. σχήμα). Μετά μέτρησε τη γωνία, που σχηματίζεται στην Αλεξάνδρεια από την κατακόρυφο του τόπου και των ακτίνων του Ήλιου, και την βρήκε ίση με το πεντηκοστό της περιφέρειας κύκλου και λίγο περισσότερο ακόμη [περίπου 8 πρώτα λεπτά (γωνία φ στο σχήμα)]. Με τον παρακάτω απλό τρόπο υπολόγισε το μήκος της περιμέτρου της Γης ίσο προς 252.000 στάδια.

Το στάδιο της Ελληνιστικής Εποχής υπολογίζεται ίσο με 157,5 μέτρα (κατ’ άλλους 164 μ.). Τα 252.000 στάδια ισούνται με 39.690 χιλιόμετρα. Με σημερινές δορυφορικές μετρήσεις προκύπτει, πως ο μέσος όρος της περιμέτρου της Γης είναι 40.048 χιλιόμετρα.
Ίων Δημόφιλος




http://freeinquiry.gr/webfiles/index.php
Ο Ερατοσθένης χωρίς την βοήθεια ....δορυφόρων έκανε την μέτρηση με απόκλιση μικρότερη της τάξεως του 2%!

Η δουλεία στον αρχαίο και σημερινό κόσμο

Esclavage moderne
Η δουλεία στον αρχαίο και σημερινό κόσμο
Η συνθήκη της Γενεύης όπως σήμερα παραβιάζεται, δεν υπήρχε στον αρχαίο κόσμο, αλλά υπήρχαν άλλοι όροι και κανόνες οι οποίοι σε γενικές γραμμές ήταν από όλους αποδεκτοί.
Αρχαία Ελλάδα:
Επιβάλλεται κατ αρχήν να ασχοληθούμε με το νομικό πλαίσιο της αρχαιότητος για να βγάλουμε στοιχειοθετημένα συμπεράσματα. Ας διαβάσουμε λοιπόν τι λέει ο Δημοσθένης στον νόμο που αφορά κυρίως δούλους:
„Ακούστε άνδρες Αθηναίοι, το νόμο της φιλανθρωπίας, που αξιώνει ούτε οι δούλοι να προσβάλλονται.“ (Κατά Μειδίου 48)
Στην Σπάρτη βάσει νομοθεσίας, επιτρεπόταν ακόμα και η απελευθέρωση(!) των ειλώτων ως ανταμοιβή πολεμικών υπηρεσιών. Αλλά τι ήταν οι είλωτες; Κατά μια εκδοχή η λέξη προέρχεται από το ρήμα αιρω(κυριεύω), αόριστος β´ ειλον. Όπως λοιπόν γράφει και ο Παυσανίας ( Λακωνικά, Γ 6) οι είλωτες όπως και οι δούλοι ήταν οι ηττηθέντες στον πόλεμο.
Και τώρα θα πουν σίγουρα οι περισπούδαστοι αρχαιοσυκοφάντες, κάνανε δούλους τούς αιχμαλώτους πολέμου! Καλά, σήμερα από ότι γνωρίζουμε τους αιχμαλώτους πολέμου τους στέλνουν θέτοντας εκτός ισχύος την συνθήκη της Γενεύης, σε νησάκι για ...τουρισμό, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες κρατήσεως, βασανιστήρια, αφαιρώντας τους κάθε δικαίωμα υπεράσπισης, για να μην αναφέρουμε τις γενοκτονίες και τις μαζικές σφαγές αιχμαλώτων.
Αλλά πως ζούσαν οι δούλοι; Ένας πασίγνωστος δούλος είναι ο Εύμαιος, ο δούλος του πολυμήχανου Οδυσσέα για τον οποίο πληροφορούμεθα από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ότι έχει δικό του πέτρινο σπίτι, σφάζει όποτε θέλει ζώα από το κοπάδι του Οδυσσέα για να φάγει χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα, οπλοφορεί φέροντας ένα ξίφος και ένα μυτερό ακόντιο, και έχει και έναν δικό του δούλο. Καλά, γιατί τους έλεγαν δούλους; Απλά, γιατί δούλευαν και μάλιστα επί ανταμοιβή.
Γι’ αυτό στην αρχαία ελληνική γλώσσα η λέξις «δουλέμπορος» δεν υπάρχει. Δουλεμπορικά πλοία και δουλεμπορικά πρακτορεία είναι πολύ μεταγενέστερα, νεώτερα κατασκευάσματα, ενώ υποτίθεται ότι ο θεσμός της δουλείας έχει πλέον εκλείψει. Οί καθηγηταί HANSON και HEATH, στο βιβλίο τους «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο» (έκδ. ΚΑΚΤΟΣ) σημειώνουν ενδεικτικά οτι ό Αριστοτέλης θα έλεγε «ότι οι Αμερικανοί έθεσαν εκτός νόμου τη δουλεία μόνο και μόνο για να μεταχειρίζονται εκατομμύρια ελευθέρων ανθρώπων χειρότερα από δούλους» (σελ. 173). Ο Πλάτων στους ΝΟΜΟΥΣ συνιστά αφ ενός να μην ύποδουλώνωνται Έλληνες, αφ ετέρου να γίνεται καλή μεταχείρισις των δούλων. Και πράγματι, στην Ελλάδα συνέβαινε αυτό ακριβώς. «Δούλοι» και «κύριοι» ζούσαν αρμονικά, συνδεόμενοι με στοργή, φροντίδα, συμπάθεια, οικειότητα, όπως γίνεται ολοφάνερο, και πάλι μέσα από τους στίχους του Ομήρου. Όταν λ.χ. ό Τηλέμαχος γυρίζει από το ταξίδι του στην Σπάρτη, οι «δούλες» τρέχουν και τον φιλούν με αγάπη στην κεφαλή και στους ώμους («κύνεον ἀγαπαζόμεναι κεφαλήν τε και ὤμους».) Ό Τηλέμαχος προσφωνεί τον δούλο χοιροβοσκό «ἄττα» (=πατερούλη, παππούλη), η Πηνελόπη προσφωνεί με σεβασμό την ταμία (=οικονόμο) Ευρυνόμη «Μαία» (=σεβαστή μητέρα), οι δε δούλοι απευθύνονται προς τους κυρίους τους καλώντας τους με το όνομα τους. Ο Ετεωνεύς π.χ. ο δούλος του Μενελάου: «ώ Μενέλαε» (δ. 26). Ή δούλη του Έκτορος στον Έκτορα: «Έκτορ»(Ζ,382)κ.ο.κ.
Γι’ αυτό και ο ιστορικός Κορδάτος παραδέχεται: «Οι δούλοι δεν είναι σκλάβοι με την πραγματική σημασία τής λέξης. Είναι παραγυιοί και ψυχογυιοί του αρχηγού της οικογενείας. Το ίδιο και οι σκλάβες, είναι ψυχοκόρες και παραδουλεύτρες, γιατί δε ν έχουν ακόμα ωριμάσει οι αντικειμενικοί όροι, ώστε από την εργασία τους να βγαίνη χρήσιμη υπεραξία. Η εργασία γίνεται από κοινού από όλα τα μέλη του γένους. Ακόμα και οι βασιλείς και οι άνακτες δουλεύουν. Ο Οδυσσεύς φτιάνει μόνος του το κρεββάτι του. Ο Τηλέμαχος καταπιάνεται με δουλειές του χεριού. Η Ναυσικά πλένει τα ρούχα της μαζί με τις δούλες στο ποτάμι. Το ίδιο γίνεται και στα αμπέλια και στα χωράφια. Κι’ εκεί πηγαίνουν όλοι μαζί και δουλεύουν. Δεν υπάρχουν αφέντες και εργάτες... »
Στην αρχαίαν Ελλάδα οι δούλοι εκτελούσαν χρέη θυρωρού, μαγείρου, παιδαγωγού, αγροκαλλιεργητού, βοσκού. Οι θεραπαινίδες ησχολούντο με τα οικιακά. Υπήρχαν επίσης οι δημόσιοι δούλοι οι όποιοι εκτελούσαν χρέη οδοκαθαριστού, αστυνομικού, κλητήρος της Βουλής και του Δικαστηρίου, αλλά και χρέη δημίου, επειδή ουδείς ελεύθερος πολίτης εδέχετο να γίνη δήμιος ή, έστω, να αστυνόμευση. Οι σκληρότερα εργαζόμενοι δημόσιοι δούλοι ήσαν οι απασχολούμενοι στους μύλους και στα μεταλλεία του Λαυρίου. Συνήθως έστελναν εκεί τους ανέντιμους και κάκου χαρακτήρας δούλους, ως τιμωρία. (Πρβλ. τα μεταγενέστερα «καταναγκαστικά έργα».)
Σίγουρα, οι λασπολόγοι θα πουν τώρα ότι οι συνθήκες εργασίας υπήρξαν απάνθρωπες. Λοιπόν, το 309 π.Χ. διενεργείται επί Δημητρίου του Φαληρέως απογραφή πληθυσμού με τα εξής αποτελέσματα: Στην Αθήνα ελεύθεροι πολίτες 21.000, μέτοικοι 10.000 και δούλοι 400.000!(1)Μια δηλαδή συντριπτική υπεροχή των δούλων η οποία κάθε είδους αίτημα, επανάσταση θα στεφάνωνε με επιτυχία. Και ξέρετε πόσες έγιναν; ΟΥΤΕ ΜΙΑ.
Θεωρούσαν την άρνηση του άλλου ως απώλεια ταυτότητας:
-Πενθέας: „Ποιός είναι αυτός ο θεός; Πού τον γνώρισες; Τον είδες; Νύχτα, στο όνειρό σου;“
-Διόνυσος: „ - Όχι, όχι, τον είδα ξύπνιος, απαντά ο ιερέας. Ενώπιος ενωπίω“.
Απόσπασμα από την στιχομυθία Πενθέα/ Διονύσου.
Εδώ, ο Πενθέας, δεν αναγνωρίζει τον ξένο, ο οποίος όμως είναι ταυτόχρονα ο πρώτος ξάδελφος του, κατά κάποιο τρόπο είδωλο του και σωσίας του (ο Διόνυσος). Ο Πενθέας έχει δημιουργήσει ένα προσωπείο πάντα έτοιμος να προστάξει και να τιμωρήσει. Αν το βγάζαμε θα βρίσκαμε πίσω από την μάσκα τον Διόνυσο ...όλοι όσοι διακήρυσσαν την αναγκαιότητα να διαφυλαχτούν οι δικές τους παραδοσιακές αξίες έναντι της ετερότητας, η οποία τους αμφισβητεί, τους αναγκάζει να δουν τον εαυτό τους με διαφορετικά μάτια, όλοι οι πολίτες που είναι βέβαιοι για την ανωτερότητα τους, κατρακυλούν στην απόλυτη αλλοτρίωση, την φρίκη και την τερατωδία. Ο Πενθέας βρίσκει τρομερό θάνατο, διαμελίζεται ζωντανός σαν άγριο θηρίο από την βασιλομήτορα Αγαύη, την μητέρα του.. Φρίκη. Μία φρίκη που διαγράφεται στο πρόσωπο εκείνου που δεν μπόρεσε να κάνει τόπο στον άλλον: Η άρνηση του ξένου ως απώλεια ταυτότητας, ένα από τα άπειρα διδάγματα της Ελληνικής μυθολογίας.
Οι γυναίκες:
Και τώρα να και τα „βαριά όπλα“ των βαρυσήμαντων πτυχιούχων επιστημόνων ηθικής:
Οι γυναίκες! Είχαν γυναίκες δούλες! Είχαν Ιερόδουλες!
Βεβαίως! Το ξενόφερτο αυτό έθιμο εισέβαλε μόνο στην Κόρινθο όπου λειτουργούσε το μοναδικό ιεροδουλείον πανελλαδικώς και βρισκόταν στο Ναό της Πανδήμου Αφροδίτης με χίλιες ιερόδουλες. Οι πόρνες ήταν Ασιάτισσες, Σκύθισες, σπανίως δε Κορίνθιες και Μιλήσιες, ασκούσαν ιδιωτικώς το έργο τους, εγκατεστημένες σε οίκους ανοχής, υπό την επίβλεψη „πορνοβοσκών“, και υποχρεούμενες σε ιατρικό έλεγχο (κατά περίεργο τρόπο στον κλάδο αυτό μέχρι και σήμερα διαπρέπουν κυρίως αλλοδαπές).
Το έθιμο της ιεροδουλίας είναι από ότι ξέρουμε από διάφορες έγκυρες πηγές (Ηρόδοτος, Κλειώ), ασιατικό επινόημα του ιερατείου καθώς η ιερόδουλη προσέφερε το σώμα της επί αντικαταβολή και αυτό ήταν το εισόδημα των ιερών ναών! Ας μην βιαστούν οι „πανεπιστήμονες ηθικής“ να κατακρίνουν αυτές τις γυναίκες οι οποίες συνήθως ήταν ανήλικες και ορφανές όπως η γνωστή Μαριάμ και η μητέρα της Άννα, και οι δύο ορφανές, οι οποίες βρήκαν καταφύγιο στον Ναό...
Υπήρχε καταπίεση των γυναικών; Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο πρώτο τακτικό σχολείο του κόσμου, στην σχολή του Πυθαγόρα, πασίγνωστη μαθήτρια υπήρξε η Θεανώ, την οποία αργότερα παντρεύτηκε ο μεγάλος αυτός δάσκαλος. Για την μεγάλη συκοφαντία των Ελληνίδων θα μπορέσετε σύντομα να διαβάσετε σε ειδικό άρθρο, με ενδελεχή τεκμηρίωση και στοιχειοθετημένη μελέτη.
Αρχαία Αίγυπτος:
Αλλά οι Αιγύπτιοι είχαν δούλους και μάλιστα κυρίως Εβραίους, και τους καταπίεζαν, σίγουρα θα ισχυρισθούν οι ειδήμονες αρχαιολασπολόγοι.
Ας το εξετάσουμε αντικειμενικά, μέσα από κείμενα τα οποία είναι υπεράνω κάθε αμφισβήτησης.
Ο πρώτος Εβραίος μετανάστης στην Αίγυπτο υπήρξε ο Αβραάμ, ο οποίος μετοίκησε διότι „έγινε πείνα εν τη γη Χαναάν“. Φεύγοντας όμως από την Αίγυπτο ο Αβραάμ „ήτο πλούσιος σφόδρα εις κτήνη (ζώα), εις αργύριον και χρυσίον“. Αγ. Γραφή, Γεν. ΙΓ 1,2.
Βέβαια, επικρατεί η άποψη ότι αργότερα οι Εβραίοι, δούλοι στην Αίγυπτο καταπιέζονταν, και για το λόγο αυτό ζήτησαν και την έξοδο τους. Ας το εξετάσουμε...
Το αίτημα που γίνεται στον Φαραώ, είναι καθαρά θρησκευτικό! Η αγία Γραφή, στο κεφ. Εξ. Ε 3 αναφέρει τα λόγια του Ααρών: „...άφες λοιπόν να υπάγουμε οδόν τριών ημερών εις την έρημον δια να προσφέρουμεν θυσίαν εις τον Κύριον τόν θεόν ημών...“. Ούτε λέξη για απελευθέρωση! Ολιγοήμερη διακοπή εργασιών για λατρευτικούς λόγους! Αλήθεια, τι θα έλεγε σήμερα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή ο Καγκελάριος εάν του ζητούσε ο πρόεδρος των συνδικάτων τρεις μέρες άδεια για τις λατρευτικές ανάγκες των αλλοδαπών;
Βέβαια, θα έπρεπε να είχαν και καλές απολαβές, διότι από ότι διαβάζουμε στην Αγ. Γραφή οι Εβραίοι κατοικούσαν „εις το καλύτερο της γής της Αιγύπτου, τη γη Γεσέν“: Εξ. Η 22 : „...τη γή Γεσέν εις την οποίαν κατοικεί ο λαός μου...“. Επίσης αναφέρεται ότι είναι ιδιοκτήτες κοπαδιών ζώων: „..εκ δε των ζώων των υιών Ισραήλ δεν πέθανε ουδέ έν.“ Εξ. Θ 6.Επιπλέον, όπως θα δούμε παρακάτω, έχουν δικά τους σπίτια και αποκαλούν τους Αιγυπτίους γείτονες και συγκατοίκους: „...πάσα γυνή θέλει ζητήσει παρά της γείτονος αυτής και παρά της συγκατοίκου αυτής σκεύη αργυρά και χρυσά“ Εξ. Γ 22&ΙΒ 35. Ξυπνώντας για λίγο τι πνεύμα του συγκρητισμού μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι μία χούφτα Έλληνες όταν επαναστάτησαν κατά των Οθωμανών, δεν τους πήραν „σκεύη αργυρά και χρυσά“ αλλά τα όπλα τους. Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.
Καλά, πόσο σκληρή σκλαβιά μπορεί να είναι όταν είναι κάποιος κτηνοτρόφος και ζει στο καλύτερο μέρος της Αιγύπτου;
Ρωμαϊκή αυτοκρατορία:
Ο θεσμός της δουλείας αλλάζει ριζικά επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όπου ο δούλος θεωρείτο πράγμα (res), υπαγόμενος στο δίκαιο των πραγμάτων (Res Publica Romana). Ο δεσποτισμός των Ρωμαίων προς τους δούλους ήγγιζε την σκληρότητα των Ασιατών ηγεμόνων. Και είναι γνωστό ότι ωρισμένοι Ρωμαίοι δεν εδίσταζαν να ρίψουν δούλους σε «κιστέρνες» με ανθρωπόφαγα ψάρια, για να παρακολουθήσουν διασκεδάζοντας ποιος δούλος θα καταβροχθισθή γρηγορώτερα. Είναι δε απίστευτο (αλλ’ όμως αληθινό) ότι εάν κάποια Ρωμαία δέσποινα επλάγιαζε με τον δούλο της, δεν παρεπέμπετο «επί μοιχεία», επειδή ο δούλος δεν εθεωρείτο άνθρωπος αλλά απλώς res (= πράγμα, αντικείμενον). Γενικώς, στην αρχαία Ρώμη η ζωή των δούλων ήταν χειρότερη και από των κατοικίδιων ζώων. Ο ειδικός επί του θέματος μελετητής Τζόες Σμίθ (UTOPIA τ. 113), μεταξύ των άλλων γράφει ότι στην Ρώμη, «Οι δούλοι εθεωρούντο πράγματα, «RES». Oι δούλοι ήσαν αχθοφόρο ζώα, κατάλληλα για κάθε χρήση. Οι πηγές ανεφοδιασμού σε δούλους ήσαν πολλές, με κοινό χαρακτηριστικό την βία και την καταπίεση. Ο κύριος του δούλου είχε απόλυτη εξουσία πάνω του, την ικανοποίηση ανώμαλων ορέξεων, μπορούσε να τον πουλήσει, να τον φονεύσει, να τον κάνει ότι θέλει. Νομοθεσία τελείως ξένη για τα Ελληνικά δεδομένα. Δεν πρέπει λοιπόν να προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότερες επαναστάσεις δούλων έγιναν επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και ότι ο διασημότερος επαναστάτης υπήρξε κάποιος Έλληνας από τη Θράκη. Και το όνομα αυτού Σπάρτακος....
Μοντέρνοι καιροί:
Η έννομη δουλεία, επίκτητη ή κληρονομική, συνεχίστηκε και στους νεώτερους χρόνους μέχρι την διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ΟΗΕ το 1948 ( μόλις πριν 58 χρόνια!). Στις ΗΠΑ μόλις το 1964 νομοθετήθηκε η ισότιμη δικαστική αντιμετώπιση των Μαύρων, και το 1968 καταργήθηκε η διάκριση για την αγορά και ενοικίαση κατοικιών σε βάρος των Μαύρων.
Δουλεία, σκλαβιά είναι όταν εργάζεται κάποιος χαμηλόμισθα ( σίγουρα γνωρίζετε ότι με την καινούργια νομοθεσία στην Γερμανία επιτρέπεται να εργάζονται άνεργοι με ένα ευρώ ωρομίσθιο), η πίεση απώλειας της θέσεως εργασίας, η εξάρτηση από τον εργοδότη. Η μορφή αυτή ονομάζεται „esclavage moderne“ και δεν υπάρχει όπως θέλουν να μας πείσουν μόνο στην Μαυριτανία.
Η μορφή δουλείας έναντι γυναικών με καταναγκαστικό γάμο, βρίσκει ακόμη πρόσφορο έδαφος σε γειτονικές μας χώρες, οι οποίες βρίσκονται στα πρόθυρα της Ενωμένης Ευρώπης.
Υπάρχει λοιπόν μοντέρνα σκλαβιά ή να την λέμε „esclavage moderne“ για να μην μας καταλαβαίνουν;
„Η διατύπωση με τον λόγο των ανθρωπίνων σκέψεων δεν πρέπει να τρομάζει, έστω και αν φαίνονται αντίθετες προς τα κρατούντα. Αν δεν έχουν τον σπόρο της αλήθειας θα χαθούν. Αν όμως φέρουν στη ρίζα τους της αλήθειας το σπέρμα, θα ριζώσουν και θα αναπτυχθούν, όσο πόλεμο και αν τους κάνουν.“
K.K. Θανασουλόπουλος Ομ. Καθηγητής Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ).
Αρθρογραφία:Ομήρου Ιλιάδα & Οδύσσεια, Ηρόδοτος „Κλειώ“, „Οι δούλοι στην αρχαία Ελλάδα όλη η αλήθεια για το μεγάλο ψέμα“ Ε. Μπεξής (περιοδικό Ιχώρ), „Η νομοθεσία υπέρ των δούλων στην αρχαιότητα“ , Γ. Καζάνας (Δαυλός), „ Το μεγάλο ψέμα“ Μ. Καλόπουλος, Αγία Γραφή, περιοδικό "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ", τεύχος Νοεμβρίου 2002.
(1)Οι εκάστοτε εξωπραγματικές εκδοχές που ακούγονται από πολλούς Νεοέλληνες έχουν εξήγηση: Μετά από περισσότερα από 2300 χρόνια πόσοι μπορεί να είναι οι απόγονοι 31.000 πολιτών, και πόσοι απόγονοι υπάρχουν από τους 400.000 δούλους;
Νίκος Σάμιος

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

«Η Ακρόπολη της παλαιοντολογίας»

Μια σπάνια φωτογραφία από τις ανασκαφές στο Πικέρμι. Ξεχωρίζουν τα αλλεπάλληλα στρώματα μέσα στα οποία διατηρήθηκαν τα απολιθώματα από μαχαιρόδοντες, πιθήκους, ρινόκερους, ύαινες, μαστόδοντα και άλλα είδη που δεν γνώρισε ο άνθρωπος, αφού είχαν εξαφανιστεί πριν από την παρουσία του στον πλανήτη.
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι το Πικέρμι είναι πασίγνωστο στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα για τα παλαιοντολογικά του ευρήματα; Πόσοι γνωρίζουμε πότε και που ακριβώς έγιναν οι ανασκαφές; Σίγουρα πολύ λίγοι. Θα προσπαθήσουμε από αυτή την ιστοσελίδα να πληροφορήσουμε τους αναγνώστες μας και να δείξουμε τα αίτια της σιωπής γύρω από το θέμα.
Το 1833 ανακαλύφθηκαν τυχαία απολιθώματα που η έρευνα απέδειξε ότι ανήκαν σε σπονδυλωτά που δεν υπάρχουν πια, είχαν όμως ζήσει στην περιοχή του Πικερμίου περίπου 6.500.000 χρόνια πριν !
Η πικερμική πανίδα πηγή για τους δαρβινιστές
1855-62 Ο Γκοντρί από μέρους της Ακαδημίας του Παρισιού πραγματοποιεί ανασκαφές στο Πικέρμι. Φέρνει στο φως απολιθώματα από ιππάρια (πρόγονο του σημερινού αλόγου), καμηλοπαρδάλεις, ρινόκερους, πιθήκους, αντιλόπες κι άλλα ζώα. Τα περισσότερα θα πάρουν ονόματα που παραπέμπουν στην Αττική και την Ελλάδα.
1858-1869Ο Δαρβίνος παρακολουθεί τις δημοσιεύσεις του Γκοντρί, με τον οποίο και διατηρεί αλληλογραφία για τα ευρήματά του στο Πικέρμι. Ζητά και παίρνει πληροφορίες και τις αξιοποιεί στα έργα του. Το βασικό έργο του Γάλλου παλαιοντολόγου για την Πικερμική πανίδα (1862-1867) αποτελεί πηγή για τους δαρβινιστές.
1882- 1912 Αλλεπάλληλες ανασκαφές από ξένους και Ελληνες επιστήμονες στο Μεγάλο Ρέμα επιβεβαιώνουν και ενισχύουν τη σημασία και τη μοναδικότητα των ευρημάτων. Οι έρευνες θα συνεχιστούν κι αργότερα (1971), οπότε θα προστεθεί μια ακόμη παλαιοντολογική θέση (Κισδάρι, 3 χιλιόμετρα από το Μεγάλο Ρέμα)
Συνδετικοί κρίκοι
Την αξία των απολιθωμάτων στο Πικέρμι για τον Δαρβίνο επισημαίνει και ένα άλλο πρώιμο νεοελληνικό δημοσίευμα για τον Δαρβίνο στο περιοδικό «Ιλισσός» (1871). Εκεί διαβάζουμε ότι τα ευρήματα συνδέουν τα πτηνά με τα θηλαστικά και τα απολιθώματα που αποκάλυψε ο Γκοντρί «αποδεικνύουν την ενότητα πολλών μαστοφόρων συγγενών ή άλλων πολύ απεχόντων απ αλλήλων». Οπως η αρκούδα και ο σκύλος, το άλογο και το γουρούνι...
Καταργούνται χάσματα
«Στα έργα του καθηγητή Οουεν συναντάμε συνεχώς την έκφραση «γενικευμένες μορφές» που εφαρμόζεται στα εξαφανισμένα ζώα. Στα δε έργα του Αγκασίζ γίνεται λόγος για «προφητικούς ή συνθετικούς τύπους» και αυτοί οι όροι προϋποθέτουν πως οι τέτοιες μορφές είναι πραγματικά ενδιάμεσοι ή συνδετικοί κρίκοι. Ενας άλλος παλαιοντολόγος, ο κ. Γκοντρί, απέδειξε πως πολλά από τα απολιθωμένα θηλαστικά που ανακάλυψε στo Πικέρμι καταργούν τα χάσματα ανάμεσα στα υπάρχοντα γένη». (Από την καταγωγή των ειδών)
Η θαυμαστή αντίθεση
«Οι μορφές (των απολιθωμένων ζώων στο Πικέρμι) είναι ποικιλότατες, ο δε αριθμός τους μέγιστος, με μερικά να έχουν γιγαντιαίο μέγεθος. Πουθενά αλλού στον κόσμο μέχρι τώρα δεν συναντάται τέτοια συγκέντρωση μεγάλων ζώων. Είναι δε παράδοξη η ύπαρξη αυτών των λειψάνων συσσωρευμένων σ' ένα χώρο (Αττική) όπου οι άνθρωποι άφησαν θαυμαστά ερείπια. Ο Θεός θέλησε ν αφήσει εδώ μια θαυμαστή αντίθεση. Την Αθήνα όπου η ανθρωπότητα φανέρωσε την ύψιστη πνευματική ανάπτυξη και το Πικέρμι όπου ο ζωικός κόσμος εμφανίστηκε με τη μέγιστη δύναμη». (Ο Μ. Γκοντρί για τις ανασκαφές στο Πικέρμι)
«Η Ακρόπολη της παλαιοντολογίας»
Το Πικέρμι θεωρείται ως «Ακρόπολη της παλαιοντολογίας». Ο χαρακτηρισμός έχει δοθεί από τον 19ο αιώνα ακόμη, όταν άρχισαν να γίνονται γνωστά τα εκπληκτικά απολιθώματα ζώων, που έφεραν στο φως οι ανασκαφές στην πασίγνωστη πια χαράδρα της Πεντέλης (Μεγάλο Ρέμα). Από τότε ακόμη μια ειδική περίοδος του παρελθόντος της γης ονομάστηκε «Πικερμική βαθμίδα» (περίπου πριν από 6,5 5 εκατομμύρια χρόνια).
Στην περιοχή, που τότε θύμιζε σημερινή Αφρική, βρέθηκαν περισσότερα από 40 είδη σαρκοβόρων και φυτοφάγων ζώων, πολλά από τα οποία έχουν εξαφανιστεί.
Η συγκέντρωση τόσο πολλών και διαφορετικών ειδών στη χαράδρα της Πεντέλης σήμερα εξηγείται με το «σενάριο» της ξηρασίας. Σύμφωνα με αυτό τα ζώα συγκεντρώθηκαν εκεί όπου πρέπει να βρισκόταν κάποια από τις τελευταίες θέσεις με νερό, σε μια περίοδο παρατεταμένης ανομβρίας. Στον τόπο αυτό τα βρήκε ο θάνατος από δίψα ή σπαρασσόμενα μεταξύ τους. Θεωρείται, επίσης, πιθανή η μεταφορά πτωμάτων από το νερό και η συσσώρευσή τους στην περιοχή.
Τα απολιθώματα των ζώων της «Πικερμικής βαθμίδας» γίνονται γνωστά μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και οι πρώτες ανασκαφές αρχίζουν από το 1835. Στη δεκαετία του 1850 την περιοχή ανασκάπτει ο Γκοντρί. Ο Γάλλος παλαιοντολόγος κινείται στο πνεύμα της εξελικτικής θεωρίας και θα είναι από τους οπαδούς και θαυμαστές του Δαρβίνου.
Οταν ο Δαρβίνος ανακοινώνει τη θεωρία του για την εξέλιξη των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής, ο Γκοντρί δημοσιεύει τις πρώτες μελέτες του για τα ευρήματα στο Πικέρμι.
Διατηρώντας αλληλογραφία τότε και αργότερα, όταν επανεκδίδεται «Η Καταγωγή των Ειδών», δίνει στον Δαρβίνο απαντήσεις σε αναπάντητα έως τότε ερωτήματα. Οπως για τις εξαφανίσεις ειδών, που δυσκολεύουν τη θεωρία της εξέλιξης και της φυσικής επιλογής. Για ελλείποντες συνδετικούς κρίκους μεταξύ ειδών που επιβίωσαν και άλλων που εξαφανίστηκαν κ.λπ.
Τα ευρήματα στο Πικέρμι προσθέτουν κρίκους στη διακεκομμένη αλυσίδα της εξελικτικής θεωρίας και ο Δαρβίνος, που παρακολουθεί στενά τις επιστημονικές εξελίξεις, σπεύδει αμέσως να τα εντάξει στο εξελικτικό σχήμα του. Τα επικαλείται στα δύο βασικά έργα του, αλλά και σε άλλα.
Πηγή:ΤΑΚΗΣ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
Ο Mesopithikus Pentelicus. Αναπαράσταση του σκελετού του πίθηκου που βρέθηκε στο Πικέρμι και το κρανίο του από άλλες παλαιοντολογικές ανασκαφές στον ελληνικό χώρο. Εζησε πριν από 6 περίπου εκατομμύρια χρόνια και θεωρείται σήμερα κρίκος στην αλυσίδα που φθάνει έως τον άνθρωπο.



ΠΙΚΕΡΜΙ ΑΤΤΙΚΗΣ - Η ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ
(Απολιθωμένα Σπονδυλωτά)
Αρθρο του καθηγητή παλαιοντολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας κ. Ν. Συμεωνίδη
Ανασκαφές στο Πικέρμι της Αττικής
Το χωριό Πικέρμι, παλαιότερα αγρόκτημα μιας Μονής, βρίσκεται σε απόσταση 20 χλμ περίπου από την Αθήνα.
Η περιοχή του Πικερμίου δεν είναι τόσον ασήμαντος, όσον κανείς ίσως υποψιάζεται και τούτο διότι η περιοχή αυτή έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή στους επιστημονικούς κύκλους, λόγω της ανευρέσεως απολιθωμένων ζώων τα οποία αποτέλεσαν σταθμό για την παλαιοντολογία των Σπονδυλωτών. Αν η Ελλάδα είναι γνωστή στους ξένους αρχαιολόγους για την Ακρόπολη, άλλο τόσο είναι γνωστή στους γεωεπιστήμονες για το Πικέρμι. Επομένως μέσα στο υπέδαφος της Αττικής δεν υπάρχουν μόνον αρχαιολογικοί θησαυροί κατά το παρελθόν, αλλά και σήμερα έχουν βρεθεί παλαιοντολογικά ευρήματα με τεράστια επιστημονική σημασία, και αυτά τα ντοκουμέντα δεν υπάρχουν σε αρχαία κείμενα, αλλά υπάρχουν στο θαυμαστό αρχείο της φύσης. Μέσα στο αρχείο αυτό καρτέλες είναι τα διάφορα γεωλογικά στρώματα και λέξεις τα ζωικά ή φυτικά λείψανα που είχαν διατηρηθεί σ' αυτά κατά το παρελθόν, σε μια μακρινή εποχή (στο Πικέρμι της Αττικής) δηλαδή πριν 7-8 εκατομμύρια χρόνια.
Σπουδαιότατες μαρτυρίες της ιστορίας αυτής είναι τα πολύτιμα νια την επιστήμη Πικερμικά ευρήματα (απολιθωμένα ζώα) που κοσμούν τις βιτρίνες του Παλαιοντολογικού και Γεωλογικού Μουσείου του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δυστυχώς και πολλές βιτρίνες ξένων Μουσείων, όπως του Βερολίνου, της Βιέννης, του Λονδίνου, του Μονάχου και των Παρισίων.
Το Πικέρμι δεν αφορά μόνον τους σημερινούς κατοίκους της Αττικής. Είναι γνωστό σε όλες τις χώρες της Γης και κείμενα στα οποία γίνεται αναφορά στο Πικέρμι, υπάρχουν στις περισσότερες ξένες γλώσσες, σε περισσότερες από τετρακόσιες δημοσιεύσεις. Γι’ αυτό και το Παλαιοντολογικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών έχει προγραμματίσει να κάνει επί τόπου ένα Παλαιοντολογικό Μουσείο σχετικό με τα ευρήματα του Πικερμίου.
Πριν μιλήσουμε για τα Πικερμικά ζώα και το ιστορικό των ανασκαφών θα πρέπει να πούμε λίγα λόγια για την Παλαιογεωγραφία του Αιγαίου και τις περιοχές κατά των εποχών εκείνων.
Η Ελλάδα από την εποχή εκείνη κατά την οποία έζησαν τα ζώα αυτά στο Πικέρμι υπέστη πολλές εξωτερικές μεταβολές. Ο πλούσιος εκείνος ζωικός κόσμος που έζησαν στην Ελλάδα περίπου πριν 7 εκατομμύρια χρόνια είχε ανάγκη απο ένα μεγαλύτερο χώρο. Χωρίς αμφιβολία ο χώρος εκείνος ήταν αυτός ο οποίος σήμερα συμπεριλαμβάνει το Αιγαίο Πέλαγος που ήταν ξηρά η οποία συνέδεε την Ευρώπη με την Ασία και τις Ινδίες. Η Εύβοια ήταν ενωμένη με την υπόλοιπη Ελλάδα, επίσης η Κρήτη, τα Ιόνια νησιά κ.λπ. Επομένως πρέπει να δεχθούμε ότι η Ελλάδα την εποχή εκείνη δεν ήταν μόνο μεγαλύτερη αλλά και η βλάστηση ήταν πλουσιότερη της σημερινής διότι ο πλούσιος ζωικός κόσμος προϋπέθετε αναγκαστικώς κατ’ αναλογίαν πλούσιο φυτικό κόσμο. Επίσης το κλίμα ήταν διαφορετικό από ότι είναι σήμερα (ήταν θερμότερο κατά την εποχή εκείνη).
Όλα αυτά τα αποδεικνύουμε με τα απολιθώματα είτε φυτικά είτε ζωικά που βρίσκουμε στα διάφορα στρώματα της Γης. Και όπως σας είπα στην αρχή η Γη είναι ένα βιβλίο, οι σελίδες του βιβλίου είναι τα στρώματα της Γης και τα γράμματα του βιβλίου είναι τα απολιθώματα.
Ιστορικό των Ανασκαφών στο Πικέρμι της Αττικής και η ανακάλυψη των απολίθωμάτων αυτών
Η πρώτη ανακάλυψη έγινε από τον Αγγλο αρχαιολόγο G. Fimlay, που πριν από ενάμιση σχεδόν αιώνα το 1835 αναζητούσε στην περιοχή του Πικερμίου αρχαιότητες και βρήκε στο Μεγάλο Ρέμα στο Πικέρμι μερικά απολιθωμένα οστά χωρίς αν δοθεί βαρύτητα και συνέχεια για την ανεύρεση αυτήν των απολιθωμένων οστών.
Στην συνέχεια το ίδιο έτος το 1835 κάποιος Βαυαρός στρατιώτης ο οποίος φαίνεται θα κυνηγούσε στην περιοχή, βρήκε στο Μεγάλο Ρέμα του Πικερμίου οστά ζώων στις κοιλότητες των οποίων υπήρχαν κρύσταλλοι από ανθρακικό ασβέστιο που έλαμπαν. Πιστεύοντας ότι είχε ανακαλύψει κάποιο μεγάλο θησαυρό από διαμάντια (διότι αυτοί οι κρύσταλλοι μοιάζανε σαν διαμάντια) επέστρεψε το 1838 στο Μόναχο και έδωσε τα οστά αυτά, να τα εξετάσει ο τότε διαπρεπής Καθηγητής (Παλαιοντολογίας) Α. Wagner.
Ο Καθηγητής διαπίστωσε ότι ένα από αυτά τα οστά ήταν απολιθωμένη γνάθος ενός πιθήκου, που έζησε πριν πολλά εκατομμύρια χρόνια. Ο θησαυρός ήταν αυτό το εύρημα και όχι οι κρύσταλλοι του ανθρακικού ασβεστίου. Τα οστά του πιθήκου ήταν τα πρώτα αναμφισβήτητα απολιθώματα που είχαν βρεθεί μέχρι τότε: και όπως ήταν φυσικό, ιδιαίτερα για την εποχή εκείνη η ανακάλυψη αυτή προκάλεσε ζωηρό ενδιαφέρον. Τα αποτελέσματα της μελέτης του πρώτου υλικού απο το Πικέρμι παρουσιάστηκαν από τον Wagner στη Βαυαρική Ακαδημία.
Τα επόμενα χρόνια έγιναν πολλές ανασκαφές.
Το 1843 ο Dr. Lindermayer έστειλε στο Μόναχο μια σειρά από ευρήματα.
Το 1854 οι J. Roth και A. Wagner μελέτησαν το υλικό που είχε μεταφερθεί τον χειμώνα του 1852-53 στο Μόναχο.
Το 1853 ο Καθηγητής Ηρακλής Μητσόπουλος πραγματοποίησε την πρώτη ελληνική ανασκαφή στο Πικέρμι.
Το 1855 το 1860 και το 1862 η Γαλλική ομάδα υπό την διεύθυνση του Gaudry και Larter πραγματοποίησαν αξιόλογες ανασκαφές. Εν συνεχεία ο Gaudry δημοσίευσε την κλασική ογκώδη μονογραφία που περιγράφει την Πίκερμική πανίδα.
Το 1882 η Ακαδημία του Βερολίνου έστειλε τον Dr. W. Dames και έκανε ανασκαφές και το υλικό μεταφέρθηκε στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.
Το 1885 έκαναν ανασκαφές οι Αυστριακοί Neumayr και von Tausch για λογαριασμό της Ακαδημίας της Βιέννης.
Το 1888 ο πρίγκιπας της Ορλεάνης, ως ιδιώτης, συνέλεξε στο Πικέρμι υλικό, όπως και το 1895 ο Γάλλος Michatet.
Το 1901 πραγματοποίησαν ανασκαφές ο καθηγητης Θ. ΣΚΟΥΦΟΣ και ο A. Smith-Woodsward - το υλικό αυτό μεταφέρθηκε στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου.
Από το 1901-1910 έγιναν διάφορες ανασκαφές από τον καθηγητή Θ. Σκούφο.
Και το 1912 πραγματοποιήθηκε η τελευταία μεγάλη ανασκαφή στην τυπική τοποθεσία (Μεγάλο Ρέμα Πικερμίου) από τον Καθηγητή O. Abel (το υλικό αυτό είναι κατατεθημένο στο Παλαιοντολογικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών).
Οι ανασκαφές στο Πικέρμι κατά τον περασμένο αιώνα είχαν και τα μελανά τους σημεία. Οι προσπάθειες τόσο των Κυβερνήσεων όσο και των Πανεπιστημιακών δασκάλων δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν, ώστε ένας μεγάλος αριθμός πικερμικού υλικού, να φύγει από τον τόπο μας.
Η δεύτερη περίοδος των ανασκαφών άρχισε το 1371 και ακόμα σήμερα συνεχίζεται. Ο δεύτερος κύκλος ανασκαφών δεν έγινε στην κλασική τοποθεσία (Μεγάλο Ρέμα) αλλά σε νέα θέση, στο Κισδάρι Πικερμίου 3 χλμ ανατολικά του Μεγάλου Ρέματος. Τις ανασκαφές αυτές πραγματοποίησε το Μουσείο Παλαιοντολογίας του Παν/μίου Αθηνών υπό του εποπτεία του Καθηγητού Ν. ΣΥΜΕΩΝΙΔΗ.
Σε αυτές τις νέες ανασκαφές στο Κισδάρι Πικερμίου, αποκαλύφθηκαν οστεοπαγείς ορίζοντες (δηλαδή αντι-μπλόκ από οστά, δόντια, κρανία κ.λπ. διαφόρων ζώων) σε βάθος 4-5 μ. από την επιφάνεια. Είναι χαρακτηριστικό πως σε επιφάνεια 10 τ.μ. περιλαμβάνονταν περίπου 1200 τεμάχια οστών, κρανίων, οδόντων κ.λπ. Την θέση αυτή των ανασκαφών την επισκέφθηκαν 400 περίπου σύνεδροι από όλο τον κόσμο του VIΙ Διεθνούς Συνεδρίου του Νεογενούς, μεταξύ αυτών Ακαδημαϊκοί. Καθηγητές Πανεπιστημίων, Διευθυντές Μουσείων κ.λπ. και επίσης η αποκάλυψη της εμφάνισης αστής προβλήθηκε απ1 όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ημερήσιο και περιοδικό τύπο, ραδιοτηλεοπτικά μέσα κ.λπ.).
Η Πικερμική πανίδα (Σύνθεση και ονόματα)
Μέχρι σήμερα έχουν περιγραφεί από διάφορες θέσεις του Πικερμίου περισσότερα από 40 διαφορετικά είδη, στα οποία περιλαμβάνονται και ορισμένα, που οι ονομασίες τους θα τα συνδέουν πάντοτε με το Πεντελικό βουνό, την Αττική και γενικά την Ελλάδα, ή με ερευνητές που ασχολήθηκαν με τα Πικερμικά απολιθώματα. Πολλά από τα ζώα που έζησαν πριν 6,5 - 7 εκατομμύρια χρόνια στην περιοχή του Πικερμίου είναι νέα είδη για την επιστήμη και τους δόθηκαν ονομασίες από τους ερευνητές που θυμίζουν άμεσα την Αττική ή την Ελλάδα .
Στην περιοχή του Πικερμίου έζησε μια πλουσιότατη πανίδα από χορτοφάγα και σαρκοφάγα ζώα του κάμπου ή του δάσους.
Θα παρουσιάσουμε την πανίδα του Πικερμίου όσο πιο απλά γίνεται:
Τα σαρκοφάγα ζώα παρουσιάζονται με πολλούς αντιπροσώπους στην Πικερμική πανίδα. Έχουν βρεθεί οστά, κρανία ακόμη δε και κοπρόλιθοι από τα σαρκοφάγα ζώα που περιέχουν θραύσματα από δόντια χορτοφάγων ζώων διότι ή αδαμαντίνη των δοντιών δεν πέπτεται.
Οι μαχαιροδόντες της Πικερμικής εποχής (αυτό το φοβερό σαρκοφάγο ζώο) είχαν τον οικολογικό ρόλο που έχουν σήμερα τα λιοντάρια στην Αφρική. Την ονομασία τους την οφείλουν στους ιδιαίτερα αναπτυγμένους κυνόδοντες της επάνω γνάθου (20 εκ. περίπου). Οι κυνόδοντες αυτοί αποτελούν ένα θαυμάσιο εργαλείο για την σύλληψη και τον τεμαχισμό των χορτοφάγων ζώων. Εκτός από τους μαχαιροδόντες υπάρχουν και άλλα σαρκοφάγα που βρέθηκαν στο Πικέρμι, αιλουροειδή μεσαίων διαστάσεων με κυνόδοντες ποιο μικρούς.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι Πικερμικές ύαινες. Η παρουσία τους πρέπει να ήταν καθοριστική για την ανάπτυξη και εξέλιξη της πανίδας. Αυτές διακρίνονται για τα πολύ ισχυρά δόντια τους. Πολλά από τα χορτοφάγα ζώα (τα οστά τους) φέρουν ίχνη από δαγκώματα των υαινών. Από τις ύαινες έχουν βρεθεί και απολιθωμένα περιττώματα δηλαδή κοπρόλιθοι .Επίσης στα Σαρκοφάγα του Πικερμίου είναι και ορισμένα είδη που τοποθετούνται στην ίδια οικογένεια με τις σημερινές αρκούδες
Από τα χορτοφάγα ζώα (τα Αρτιοδάκτυλα) υπάρχουν πολυάριθμες οικογένειες στην Πικερμική πανίδα:
Οικογένεια των χοίρων, πολύ μεγαλύτερος χοίρος από τους σημερινούς
Ελάφια
Καμηλοπαρδάλεις
Ενδιαφέροντα επίσης είναι και τα Προβοσκιδωτά (πρόγονοι των σημερινών ελεφάντων) που βρέθηκαν στην Πικερμική πανίδα καθώς και τα Δεινοθήρια που είχαν ένα ύψος 4 μ. και είχαν στην κάτω γνάθο δύο κοπτήρες που κάμπτονταν έντονα προς τα κάτω που χρησίμευαν για το ξερίζωμα των ριζών. Επίσης βρέθηκαν και Μαστόδοντες επίσης προγονικές μορφές των Προβοσκιδωτών .Επίσης στον μακρύ κατάλογο της Πικερμικής πανίδας αναφέρονται και Ρινόκεροι .
Επίσης ευρέθησαν χαλικοθήρια ,(το χαλικοθήριο το χρυσοπόδαρο) ήταν ένα μεγάλο δασόβιο ζώο που σήμερα δεν έχει αφήσει απογόνους. Είχε μέγεθος Ρινόκερου. Τα χαλικοθήρια ήσαν ζώα προσαρμοσμένα σε μια διατροφή από φύλλα και όχι χόρτα. Τα φύλλα φανερώνουν περιβάλλον δάσους. Επίσης βρέθηκε και ένα άλλο ζώο συγγενές προς το Χαλικοθήριο, ήταν μεγαλόσωμο άτομο και ήταν τύπος στεππώδης και ενδημικό στοιχείο της Πικερμικής πανίδας. Και τα δύο προαναφερθέντα ζώα είχαν γαμψοείδείς οπλές.
Επίσης βρέθηκαν σε πολύ μεγάλο αριθμό ατόμων από άλογα (το λεγόμενο ιππάριο). Τα ιππάρια ήταν τριδάκτυλοι ίπποι και πρέπει να ζούσαν σε μεγάλες αγέλες και να επικρατούσαν αριθμητικώς της Πικερμικής πανίδας. Τα άλογα αυτά είχαν μέγεθος όπως το σημερινό ζέμπρα και ήσαν πρόγονοι του σημερινού ίππου.
Προχωρώντας και εκτυλίσσοντας περαιτέρω την εικόνα του πλούσιου αυτού ζωικού κόσμου στο Πικέρμι της Αττικής θα αναφέρουμε και άλλους αντιπροσώπους:
Βρέθηκαν πλήθος δορκάδων (ζαρκάδια), αντιλόπες που ζούσαν σε μεγάλες αγέλες στα λοφώδεις και πεδινές εκτάσεις της Απικής κατά ην Πίκερμική περίοδο. Επίσης βρέθηκαν Στρουθοκάμηλοι καθώς και άλλα πτηνά . Επίσης Υρακοειδή ,πρόκειται για πολύ ευμεγέθη ζώα, είναι μέχρι σήμερα γνωστά μόνο από τον Ελλαδικό χώρο (Πικέρμι. Σάμος, Αλμυροπόταμος) δεν άφησε απογόνους.
Επίσης πρέπει να αναφερθεί το πλέον ενδιαφέρον άτομο της πανίδας του Πικερμίου ο Μεσοπΐθηκος ο Πεντελικός μακρόουρος πίθηκος ενδυμίζων της σημερινής μακάκους των Ινδιών. Ευρυματα απολιθωμένων πιθήκων είναι συνήθως σπάνια στην Παλαιοντολογία και η ανεύρεσης τους προκαλεί τεράστιο επιστημονικό ενδιαφέρον.
Τα ερπετά παρουσιάζονται στην Πικερμική πανίδα με έναν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα αντιπρόσωπο μια μεγάλη χελώνα (γιγαντιαία) η οποία είχε μέγεθος περίπου 3 μ. όσο ένα και η οποία είναι η μεγαλύτερη χερσαία χελώνα που έζησε στο Ευρωπαϊκό έδαφος αν όχι σε όλο τον κόσμο.
Επίσης βρέθηκαν και δύο είδη μικρότερων χελωνών .Αυτή η μεγάλη χελώνα βρέθηκε και στη νήσο Σάμο. Βρέθηκαν κρανία και τμήματα του καλύμματος της. Αναφέρεται επίσης στο Πικέρμι και παρουσία φιδιών.
Αυτά τα ολίγα για τα απολιθωμένα ζώα του Πικερμίου, υπάρχουν βέβαια και άλλα είδη, όπως Μικροθηλαστικά κ.ά.
Τώρα θα πρέπει να πούμε λίγα λόγια για το πώς δημιουργήθηκαν τα απολιθωμένα κοιτάσματα οστών του Πικερμίου.
Εδώ τα απολιθωμένα οστά των ζώων ανευρέθησαν κατά μάζα κατά φακούς ή πάγκους και είναι μια θανατοκοινωνία. Όταν κανείς στέκεται προ ενός τέτοιου κοιτάσματος απολιθωμένων οστών στο Πικέρμι, του τίθεται το ερώτημα πως συγκεντρώθηκαν τόσα πολλά απολιθωμένα οστά σε μικρούς χώρους, δηλαδή πολύ πλησίον το ένα με το άλλο, ή το ένα εντός του άλλου και επίσης κανείς βλέπει ζώα προερχόμενα από διαφόρους βιότοπους π.χ. κάτοικοι των δασών και της στέπας, επίσης σαρκοφάγα μαζί με τα χορτοφάγα.
Το φαινόμενο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διατυπωθούν διάφορες θεωρίες:
1. Πυρκαγιές στις τότε στέπες, προκάλεσαν πανικό στα ζώα τα οποία έπεσαν (ή κατακρημνίσθηκαν) στις χαράδρες της τότε εποχής και εφονεύθησαν. Αλλά αυτό δεν ισχύει διότι η χαράδρα που σήμερα βρέθηκαν αυτά τα ζώα (Μεγάλο Ρέμα) είναι δημιούργημα της μετέπειτα εποχής που έζησαν τα ζώα αυτά. Δηλαδή είναι δημιούργημα της διάβρωσης του χειμάρρου που ρέει σήμερα.
2. Τραπεζαρίες σαρκοφάγων ζώων σε θέσεις που είρχοντο να ξεδιψάσουν τα ζώα κ.λπ. (δηλαδή τα φυτοφάγα θηλαστικά κατέβαιναν κατά αγέλες για να ξεδιψάσουν κ.λπ.)
3. Η πλέον όμως μεγαλύτερη πιθανότητα (για την έξοχη εντυπωσιακή συσσώρευση των λειψάνων των απολιθωμένων σπονδυλωτών) είναι ότι οφείλεται από θανάτου των ζώων από ξηρασία (δηλαδή έλλειψη νερού).
Γνωρίζουμε και σήμερα ακόμη σε διάφορα μέρη της Γης, περιοδικώς εμφανίζονται εποχές ανομβρίας και ξηρασίας, οι οποίες οδηγούν σε μαζικούς θανάτους των ζώων.
Τέτοιες καταστροφές πιθανόν να έλαβε χώρα και κατά την εποχή εκείνη και τότε όταν οι πηγές, τα ρυάκια και οι λίμνες αποξηραίνονται τότε όλα τα ζώα συγκεντρώνονται στις τελευταίες εστίες ύδατος. (Ζώα με μεγάλες ανάγκες σε νερό έπεσαν πρώτα θύματα της ξηρασίας). Στους τόπους αυτούς τα εξαντλημένα ζώα γίνονται βορρά των αρπακτικών ζώων κυρίως των υαινών, των οποίων οι απαιτήσεις σε ύδωρ καλύπτονται επί μακρού εις την τροφή των, θραύουν τους σκελετούς και αφήνουν τα ίχνη των επί των οστών τα οποία συναντούμε πολύ συχνά στην Πικερμική πανίδα. Οταν όμως τελείως εξαφανίζεται το ύδωρ τότε ακολουθεί ο θάνατος όλων των ζώων.
Στίς τελευταίες εστίες ύδατος ευρίσκονται ζώα προερχόμενα από διαφόρους βιότοπους και έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε την κοινή παρουσία & αυτή την νεκρή συγκέντρωση ετερόκλιτων ζώων. Σε ένα τέτοιο μαζικό θάνατο οφείλεται η γένεση των οστεοπαγών θέσεων στην περιοχή του Πικερμίου. Είναι μια ΘΑΝΑΤΟΚΟΙΝΩΝΙΑ, δηλαδή ομαδικός θάνατος των ζώων από κάποια αιτία σε ένα ορισμένο τόπο.
Είναι χαρακτηριστικά της επιστημονικής σημασίας του Πικερμίου ότι έχει καθιερωθεί διεθνώς ο όρος «Πικερμική βαθμίδα» σαν ειδική περίοδος χρονοστρωματογραφικής υποδιαίρεσης του παρελθόντος της Γης και με τον τρόπο αυτό αναφέρεται σε όλα τα διδακτικά εγχειρίδια σε παγκόσμια κλίμακα.
Πηγή: http://www.pikermiayrio.gr/paleontologia.htm